หมอยาเจ้าเสน่ห์: จอมใจราชาปีศาจ บทที่ 138

บทที่ 138 พวกเราแต่งงานกันเถิด ตอนที่2

“มู่เอ๋อร์ เจ้าเป็นคนแรกที่ล่วงรู้สถานะของกุ่ยหวังแล้วไม่ดูแคลนข้า” เย่อู๋เฉินค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา สายตาของเขาจ้องมองไปยังเด็กสาวในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน

เขายังจดจำนัยน์ตาอันเปล่งประกายเจิดจ้าของนางในคราแรกที่พบนางได้ สายตาของนางนั้นไม่มีแม้เพียงเศษเสี้ยวของความดูแคลนหรือถากถางแม้แต่น้อยยิ่งไปกว่านั้นนางไม่แสดงความเวทนาสงสาร และปฏิบัติกับเขาเช่นเดียวกับคนธรรมดาคนหนึ่ง

เขายังจดจำคำพูดของเด็กสาวในครานั้นได้ดี

นางกล่าวว่าตราบใดที่เขาไม่คิดว่าตัวเองโง่เง่า อย่านั้นเขาก็ไม่ใช่คนโง่เง่า...

“หลังจากนั้น คงเป็นเพราะข้ารู้สึกสนใจเจ้าจึงได้ลองสืบประวัติของเจ้าดู แม้ว่าสำนักชิงหยุนจะเก็บข่าวคราวของเจ้าไว้อย่างมิดชิด แต่ด้วยอิทธิพลของตำหนักกุ่ยแล้วมีหรือจะสืบค้นไม่สำเร็จ? หลังจากได้รู้ระดับพรสวรรค์และรู้ว่าเจ้าได้กลายเป็นศิษย์ของหัวหน้านักปรุงยาสำนักชิงหยุนแล้ว สวามีเจ้าจึงเริ่มเข้าใจชายา”

เมื่อนึกถึงผลการสืบค้นเมื่อครั้งนั้น สายตาของเย่อู๋เฉินจึงอ่อนโยนลง เขาโอบร่างเด็กสาวไว้หลวมๆ พลางเอ่ย “หากเป็นผู้อื่น หลังจากได้เป็นศิษย์ของหัวหน้านักปรุงยาสำนักชิงหยุนแล้วล่ะก็คงป่าวประกาศใหญ่โต ไม่เช่นนั้นก็คงอาศัยอิทธิพลของสำนักมาใช้เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง แต่เจ้ากลับทำตรงกันข้าม ต้องการเก็บเรื่องนี้เป็นความลับและปีนป่ายขึ้นมาด้วยกำลังของตัวเอง”

ถึงแม้ว่าครั้งล่าสุดนางให้อาวุโสจ้าวเดินทางมาที่วังหลวง หากไม่เป็นเพราะเขาอยู่ในวังหลวงเมื่อครานั้น นางคงไม่คิดออกมาเผชิญหน้าและเปิดเผยเรื่องนี้ออกมา

เด็กสาวผู้นี้ไม่ใช่คนที่ชอบพึ่งพากำลังของคนอื่น เช่นเดียวกับตอนที่นางต่อสู้กับหลิงเย่ แน่นอนว่านางสามารถให้เหยียนจิ้นหรือเขาจัดการอย่างง่ายดาย แต่นางกลับเลือกวิธีที่เสี่ยงอันตรายกว่า

ด้วยการใช้พละกำลังของตัวเองเอาชนะคนผู้นั้น

ถึงอย่างนั้นนางเองก็มิใช่คนดื้อรั้นเสียทีเดียว นางรู้ขีดความสามารถของตัวเองในเวลานี้เป็นอย่างดี หากว่าต้องเผชิญกับศัตรูที่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตน นางจะยอมห้ผู้อื่นจัดการแทน เช่นเดียวกับอาจารย์ของหลิงเย่และผู้กล้าจากสำนักเซิ่งหนวี่...

หากว่านางยืนกรานที่จะต่อสู้กับผู้กล้าเหล่านั้น นั่นมิใช่ความกล้าหาญ แต่เป็นความโง่เง่า เช่นนั้นแล้วนางจึงรู้ตัวเองดีว่าควรทำอย่างไร...

ได้พบเจอผู้หญิงเช่นนี้ เขาจะไม่ตกหลุมรักได้อย่างไร?

“อู๋เฉิน หากข้าบอกท่านว่า ข้าเป็นแค่จิตวิญญาณดวงหนึ่ง ท่านยังจะแต่งข้าเป็นภรรยาหรือไม่?” มู่หรูเยว่เงยหน้ามองชายหนุ่ม เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ข้าเป็นแค่จิตวิญญาณดวงหนึ่งที่มาจากมิติอื่น ไม่รู้ว่าเข้ามาอยู่ในร่างของมู่หรูเยว่ได้อย่างไร ว่ากันตามตรงแล้ว ข้าไม่ใช่มนุษย์ วันหนึ่งข้าอาจสามารถกลับไปยังดินแดนที่ข้าจากมา เมื่อเป็นเช่นนี้ท่านยังต้องการข้าอยู่หรือไม่?

เย่อู๋เฉินคลี่ยิ้มมุมปากเผยรอยยิ้มงดงามหาที่เปรียบออกมา ชายหนุ่มผู้นี้หล่อเหลาเสียจนแค่เพียงเขาคลี่ยิ้มออกมาก็สามารถช่วงชิงจิตวิญญาณผู้คนอย่างง่ายดาย

“นี่ไม่ใช่โชคของสวามีที่ค้นพบเจ้าที่พิเศษเช่นนี้จนเจอหรอกหรือ?” เย่อู๋เฉินโอบร่างนางจนแน่น พลางเอ่ยเย้า “เด็กโง่ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นมนุษย์ อสูร ปีศาจ หรือกระทั่งภูตผี ล้วนไม่เปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเจ้าคือชายาของข้า เย่อู๋เฉิน หญิงสาวที่ข้าจะดูแลปกป้องไปชั่วชีวิต หากว่าเจ้าคือจิตวิญญาณดวงหนึ่งและสวรรค์ต้องการแย่งชิงเจ้าไป อย่างนั้นข้าจะต่อต้านสวรรค์ ต่อให้เป็นสวรรค์ก็ไม่มีอำนาจมาพรากเจ้าไป”

ยามที่เขาเอ่ยประโยคนั้น คิ้วของเขาพาดขึ้น น้ำเสียงของเขาฟังดูเผด็จการและแฝงไปด้วยกลิ่นอายหยิ่งผยอง แตกต่างจากยามทั่วไป

หากต้องต่อต้านสวรรค์แล้วอย่างไร? หากว่าสามารถทำให้นางอยู่ข้างกายเขาต่อไป อย่างนั้นเขาก็ไม่สนใจว่าต้องกระทำเช่นนั้น...

------
ป่ะๆ กลับบ้านนอนกันค่ะ ปิดไฟรอดูปู่ตง ฮือๆ

posted from Bloggeroid