หมอยาเจ้าเสน่ห์: จอมใจราชาปีศาจ บทที่ 117

บทที่ 117 การพบกันของศิษย์อาจารย์

“ขอรับ นายท่าน!’

เงาสีดำกระโดดลงมาที่ด้านหลังของเย่อู๋เฉินพร้อมก้มคำนับอย่างนอบน้อม จากนั้นเงาของเขาก็หายไปอย่างรวดเร็ว ราวกับไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน...

////////

“สาวน้อย เจ้ามาแล้วหรือ?”

ภายในห้องโถงของสมาคมโอสถ อู๋หวีที่กำลังสนทนาอยู่กับหัวหน้าสมาคม หันหน้ามองมู่หรูเยว่ที่เพิ่งเดินเข้ามา นัยน์ตาของเขาเปล่งประกาย พลางกลั้วหัวเราะ “สาวน้อย เจ้าเข้าร่วมงานชุมนุมยิ่งใหญ่เช่นนี้เป็นครั้งแรก อีกทั้งสร้างผลงานเช่นนี้ อาจารย์รู้สึกภูมิใจยิ่งนัก”

เมื่อหลายปีก่อน ตาเฒ่าหัวหน้าสมาคมนั้นอาศัยโชคช่วยเอาชนะเขา แต่มาวันนี้หลานชายสุดที่รักของอีกฝ่ายกลับพ่ายแพ้ให้แก่ศิษย์ของเขา?

มู่หรูเยว่เดินเข้ามาข้างใน และจ้องมองอู๋หวี พลางเอ่ย “ข้าอยู่ที่นี่ได้ระยะเวลาหนึ่งแล้ว ถึงเวลาที่ข้าต้องกลับเฟิ่งเฉิงเสียที”

“หึหึ เรื่องนั้นไม่ต้องรีบร้อน ศิษย์ข้า เมื่อครู่หัวหน้าสมาคมบอกว่าอยากให้เจ้าเป็นผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ของสมาคมโอสถ เจ้าคิดว่าอย่างไร?” อู๋หวีลูบฝ่ามือเข้าหากัน เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

“ข้าไม่สนใจ” มู่หรูเยว่เอ่ยตอบอย่างไม่สนใจ

“เพราะเหตุใด?”

อู๋หวีตะลึงงัน เขาไม่คิดว่านางจะเอ่ยปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่เสียเวลาคิดด้วยซ้ำ

มู่หรูเยว่จ้องมองเขาด้วยสีหน้าราบเรียบ พลางเอ่ย “ทำงานเหนื่อยแทบตายมีอะไรดี? มีแต่คนโง่เท่านั้นที่อยากทำ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไม่เพียงอู๋หวี บรรดาคนอื่นๆต่างก็ตกตะลึง นางต้องการจะสื่อว่าเหล่าผู้อาวุโสสมาคมโอสถเป็นพวกโง่เงาที่ทำงานเสียแรงเปล่าอย่างนั้นหรือ?

มีผู้ใดบ้างไม่อยากเข้าร่วมสมาคมโอสถ? แต่สำหรับนางแล้ว กลับเป็นงานที่มีแต่คนโง่เท่านั้นที่ยอมทำ

“เด็กโง่!” อู๋หวีจ้องมองนางด้วยสายปวดใจที่คาดหวังนางไว้สูงเกินไป “เจ้ารู้หรือไม่ว่าอะไรคือผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์? นั่นหมายความว่าเจ้าไม่จำเป็นต้องทำอะไร แต่ก็สามารถใช้สิทธิประโยชน์ของการเป็นผู้อาวุโสได้ สมาคมโอสถเพียงต้องการใช้ชื่อของเจ้าสร้างชื่อเสียงให้แก่สมาคม เรื่องดีเช่นนี้เจ้ายังคิดปฏิเสธอีกหรือ? หากเจ้าไม่โง่แล้วเรียกว่าอะไร?”

สาวน้อยผู้นี้ช่างไม่รู้จักกอบโกยผลประโยชน์ ยังกล้าหาว่าเรื่องดีๆเช่นนี้เป็นเรื่องโง่เง่า?

“ดีเช่นนั้นเลยหรือ?” มู่หรูเยว่นัยน์ตาเป็นประกาย นางคลี่ยิ้มพลางเอ่ย “ถ้าอย่างนั้นข้ายอมรับตำแหน่งผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ก็ได้”

ถึงอย่างไรนางก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไร แต่ยังสามารถใช้สิทธิประโยชน์ของผู้อาวุโสได้

“ฮ่าฮ่า!” หัวหน้าสมาคมหัวเราะออกมา นัยน์ตาของเขาฉายแววเจ้าเล่ห์ “สาวน้อย ใต้หล้านี้ล้วนอยู่ภายใต้อำนาจของสมาคมโอสถ หากเจ้าต้องการสมุนไพรเมื่อไหร่ เจ้าเพียงแค่ไปที่หอโอสถ แต่มีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากรบกวนเจ้า”

มู่หรูเยว่เลิกคิ้วขึ้น “เรื่องอะไรงั้นหรือ?”

“เรื่องเป็นเช่นนี้” หัวหน้าสมาคมกลั้วหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ “ถึงหลานชายของข้าจะมีพรสวรรค์ไม่เลว แต่เมื่อเทียบกับเจ้าแล้วยังเป็นรองกว่า ดังนั้นข้าจึงอยากให้หลานชายของข้าได้เรียนรู้จากเจ้าชั่วระยะเวลาหนึ่ง เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

“นี่ ตาเฒ่า เจ้ายังไม่เลิกคิดขโมยศิษย์รักของข้าใช่หรือไม่?” อู๋หวีจ้องมองหัวหน้าสมาคมด้วยสายตาไม่พอใจ ใบหน้าของเขาฉายแววไม่สบอารมณ์

รอยยิ้มของหัวหน้าสมาคมชะงักไปเล็กน้อย เขากรอกตามองอู๋หวี “เจ้าเคยบอกว่าศิษย์ของเจ้ามีคู่หมั้นอยู่แล้ว ข้าจะยังมีแผนการอะไรได้อีกเล่า? ข้าเพียงแค่อยากให้หลานชายของข้าได้เรียนรู้จากนางสักระยะหนึ่ง ข้ายืนยันว่าไม่ได้มีแผนการแอบแฝง ถึงข้าจะอยากให้สาวน้อยผู้นี้มาเป็นหลานสะใภ้ของข้าแค่ไหนก็ตาม เสียดายที่ข้าไม่รู้จักนางก่อนหน้า....”

เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น หัวหน้าสมาคมก็สั่นศีรษะอย่างเสียดาย เขานึกอยากให้หลายชายของเขาได้เรียนรู้จากนาง ถึงอย่างไรเขาก็มีความคิดเลวร้ายถึงขนาดพรากคู่รักออกจากกัน

-----------
ตำแหน่งนางเอกนี่อารมณ์ เป็นผู้อาวุโสในนาม คิดว่าใช้กิตติมศักดิ์แทนน่าจะได้(มั้ง)

ปล. เลิกติดเกมแล้ว แหะๆ... แต่ไม่ได้แปลเก็บสต็อกไว้ รอคนพรูฟให้เสร็จก็จะแวบมาลง พอมีช่วงเนื้อหาที่ไม่อยากแปลก็จะเนือยๆนิดนึง ปกติเวลาอ่านจะอ่านข้ามๆพอต้องมาแปลแล้วรู้สึกแปลกๆ @@;;

posted from Bloggeroid