บทที่ 100 คนโง่เง่านั่นมีอะไรดี ตอนที่2
"แม่นาง ช่วงที่ผ่านมาข้าได้สืบประวัติของเจ้ามาเรียบร้อยแล้ว ได้ยินว่าเจ้ากำลังจะแต่งงานกับคนโง่ผู้หนึ่ง?" เฟิ่งจิงเทียนสั่นศีรษะ นัยน์ตาทั้งสองที่เปี่ยมไปด้วยความสุขช่างดูสะกดตายิ่งนัก
"หากเจ้าต้องการหนี ข้าสามารถพาเจ้าหนีไปได้ ต่อให้เป็นฮ่องเต้ก็ไม่มีสิทธิ์มาขวางเจ้า แต่มีเงื่อนไขข้อหนึ่ง..." เฟิ่งจิงเทียนไม่ได้สังเกตว่าสีหน้าของมู่หรูเยว่เข้มขึ้น มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย พลางเอ่ย "เจ้าต้องแต่งงานกับข้า ดีหรือไม่?"
สีหน้าของมู่หรูเยว่ในยามนี้ดำทะมึนราวกับบ่อน้ำที่ไร้ก้นบึง ร่างกายของนางแผ่กลิ่นอายเย็นเยียบออกมา นางจ้องมองเฟิ่งจิงเทียนที่ซึ่งมีรูปโฉมหล่อเหลาดุจปีศาจ พลางเอ่ยอย่างเย็นชา "ถึงข้าจะยังไม่ได้แต่งงานกับเขา แต่เขาก็คือสามีของข้า หากเจ้าเรียกเขาว่าคนโง่อีกครั้ง เชื่อเถอะว่าต่อให้ข้าไม่อาจฆ่าเจ้าในตอนนี้ ในวันหน้าข้าจะต้องทำให้เจ้าเสียใจภายหลังอย่างแน่นอน"
รอยยิ้มของเฟิ่งจิงเทียนค่อยๆเลือนหายไป เขาเลื่อนสายตามาทางเด็กสาวที่มีท่าทางเย็นชา หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกบางสิ่งทิ่มแทง
"คนโง่เง่านั้นมีดีอะไรกัน?" สายตาของเฟิ่งจิงเทียนหม่นแสงลงเล็กน้อย นัยน์ตาหมองเศร้าของเขามองนิ่งอยู่ที่มู่หรูเยว่
แม้แต่ตัวเขาเองในยามนี้ก็ไม่รู้ว่าหัวใจของเขากำลังรู้สึกอย่างไร
เขามีนิสัยชอบหยอกเย้าหญิงงามเล่นในครั้งแรกที่ได้พบกัน แต่เขาก็ทำเพียงเท่านั้น หลังจากที่เขาได้พบเห็นการกระทำแสนเย็นชาของนาง เขาค่อยๆตระหนักได้ว่าเขาไม่อาจลืมนางได้
ตลอดหลายปีที่ผ่านมาผู้คนที่ได้พบหน้าเขาแล้วหากไม่ตกเป็นทาสของรูปโฉมหล่อเหลางดงามของเขา ก็ต้องล้อเลียนเรื่องอาภรณ์สีแดงที่สวมใส่มาตลอดหลายปี ไม่ก็เรื่องรูปโฉมของเขาที่งดงามยิ่งกว่าอิสตรี
นางเป็นคนเดียวที่ไม่ตกตะลึง ไม่ล้อเลียนถากถาง เพียงแค่แสดงสีหน้าราบเรียบเย็นชา...
หลังจากกลับไปครานั้น เขาเริ่มสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับนาง ความสงสัยใคร่รู้ในคราแรกกลายนั้นกลับเปลี่ยนเป็นความประทับใจ ใครจะคาดคิดว่านางค้องทนทุกข์นับครั้งไม่ถ้วนในตลอดหลายปีที่ผ่านมา?
ครอบครัวที่ใกล้ชิดที่สุดของนางกลับอยากให้นางตายแทนคนนอกครอบครัว ทั้งๆที่นางสมควรเกิดมาเป็นยอดอัจฉริยะแต่กลับถูกวางยาพิษในสมัยเด็กเป็นผลทำให้ชีพจรของนางถูกปิดและยังต้องทนทุกข์จากการดูถูกเหยียดหยามอีกสารพัด
หญิงสาวผู้นี้ทนทุกข์มามากมายเหลือเกิน กระทั่งวันหนึ่งในที่สุดแล้ว นางก็สามารถลืมตาอ้าปาก นางเจิดจรัสดุจดวงอาทิตย์ที่ฉายแสงไปสารทิศ ผู้คนต่างก็รับรู้ว่าคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลมู่นั้นไม่ใช่คนไร้ค่าอีกต่อไป
แต่ในยามนี้ หญิงสาวผู้นี้ออกโรงปกป้องชายคนอื่นต่อหน้าเขา นั่นทำให้หัวใจของเฟิ่งจิงเทียนรู้สึกเจ็บปวด นัยน์ตาทั้งสองของเขาเต็มไปด้วยความคับข้องใจ
"ผู้อื่นไม่จำเป็นต้องรู้ข้อดีของเขาก็ได้ ขอเพียงข้ารู้ก็พอแล้ว"
พูดกันตามตรงแล้ว จนถึงตอนนี้มู่หรูเยว่เองก็ยังไม่รู้ว่าสถานะของเย่อู๋เฉินในหัวใจของนางนั้นเป็นอย่างไร แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่นางคิดถึงเด็กหนุ่มผู้นั้น หัวใจของนางจะรู้สึกอบอุ่น
เด็กหนุ่มที่สะอาดและบริสุทธิ์ราวกับกระดาษขาว ในโลกที่เต็มไปด้วยการเข่นฆ่าเช่นนี้ เขาเป็นดั่งแสงสว่างที่สาดเข้ามาในหัวใจดำมืดของนาง
ความรู้สึกนี้ช่างล้ำค่ายิ่งนัก นั่นเป็นเพราะการที่มีเขาอยู่ทำให้นางไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายในโลกที่ไม่คุ้นเคยใบนี้
ภายนอกหน้าต่าง เงาร่างสีเงินภายใต้แสงจันทร์ ชายหนุ่มผู้สวมหน้ากากสีเงินยืนไพล่มือไปด้านหลัง เขายืนตระหง่านราวกับท่อนไม้ท่ามกลางแสงจันทร์ นัยน์ตาของเขาแฝงด้วยความอ่อนโยนยามจับจ้องใบหน้าคุ้นเคยภายในห้อง
เขาได้แต่ปรารถนาอยากรีบกลับไปแต่งงานกับเด็กสาวผู้นี้ให้เร็วที่สุด แต่เวลานี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม ดังนั้นเขาได้แต่เฝ้ารอจนถึงวันที่เขาสะสางเรื่องส่วนตัวของเขาจนเสร็จสิ้นจึงจะสามารถแต่งงานกับนาง...
"เฟิ่งจิงเทียน?" นัยน์ตาของชายหนุ่มภายใต้หน้ากากสีเงินมองไปยังใบหน้าดุจปีศาจจอมเจ้าเล่ห์ของคนผู้นั้น มุมปากของเขาขยับขึ้นเล็กน้อยเผยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยกลิ่นอายของความชั่วร้าย "เจ้ากล้าคิดขโมยผู้หญิงของเรา ดูเหมือนว่าต้องสั่งสอนบทเรียนให้รู้สักหน่อยว่านางไม่ใช่คนที่ใครก็ตามคิดแตะต้องก็ทำได้ ยิ่งไปกว่านั้นท่าเตะของนางเมื่อครู่ไม่เลวเลยทีเดียว"
หวังว่าคืนวันแต่งงานของพวกเขาในอนาคตข้างหน้า เด็กสาวผู้นี้จะไม่เตะส่วนนั้นของเขา...
-------
ช่วงนี้แว่บหายบ่อยหน่อย พอดีเพิ่งเตรียมพรีเซนต์ของพรุ่งนี้เช้าเสร็จค่ะ เมื่อไหร่จะพ้นมหกรรมไฟลนก้นซักที ฮืออ.... อยากปิดเทอมเร็วๆ จำไม่ได้แล้วว่าได้นอนครบหกชั่วโมงครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ฮา ฮา
posted from Bloggeroid
เป็นกำลังใจให้ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่นนะคะ
ReplyDeleteขอบคุณค่าา
ReplyDeleteขอบคุณค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะไรต์
ReplyDeleteไฟลนก้น..ยังดีกว่า....ไฟสุ่มใจ
ReplyDeleteสู้ๅนะคะเอาใจช่วย
ReplyDelete55555มีการปล่อยมุขด้วยนะ ชายแบ๊วของข้า~~~~
ReplyDeleteแสดงว่าไรท์นอนน้อยกว่าหกชั่วโมงอีกหรอ? อุแม่เจ้า!! พักผ่อนบ้างนะคะ โชคดีนะที่เรื่องนี้แต่ละตอนช่างแสนสั้น ไม่งั้นถ้าไปแปลเรื่องที่ตอนยาวๆ ไรท์อาจกลายร่างเป็นหมีแพนด้าได้นะคะ
ReplyDeleteขอบคุณนะคะ อย่าลืมพักผ่อนด้วยนะ สู้ๆค่ะ
ReplyDeleteขอบคุณนะคะ อย่าลืมพักผ่อนด้วยนะ สู้ๆค่ะ
ReplyDeleteประทับใจท่าแตะซะงั้นไม่กลัวว่านางจะโชว์ตอนเข้าหอเหรอ
ReplyDeleteขอบคุณค่ะ
ReplyDeleteขอบคุณค่าาาาาาาาา♥~
ReplyDeleteขอบคุณค่ะ ส่งกำลังใจให้นะพักผ่อนและดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ
ReplyDeleteสนุกมากค่า ขอบคุณไรต์ค่ะ พักผ่อนเยอะๆ
ReplyDeleteขอบคุณค่าา สวัสดีปีใหม่ สุขภาพแข็งแรงนะคะ
ReplyDeleteขอบคุณนะคะ พักผ่อนเยอะๆน้า
ReplyDeleteขอบคุณค่ะ ยังมีปล่อยมุขตอนจบด้วย
ReplyDeleteขอบคุณค่ะไรท์ // สู้ๆน๊า
ReplyDeleteขอบคุณผู้แปลมากค่ะแปลสนุกมากๆเลย รอต่อนะคะ
ReplyDeleteขอบคุณค่ะ
ReplyDeleteขอให้พรีเซนต์งานผ่านทุกชิ้นคะ
เกือบโดนพี่เฟิ่งโขมยจูบไปแล้ว รอดตัวไป 55555
ReplyDeleteว่าแต่องค์ชายแอ๊บแบ๊วจะเคลียร์คดีครอบครัวตัวเองก่อนหรอเนี่ยถึงจะแต่งงานกัน รอไม่ไหวแล้วอยากให้แต่งกันไวๆจังจะได้รู้ธาตุแท้องค์ชายซักที อิอิ
ขอบคุณที่สละเวลามาแปลค่ะ สนุกมาก แป๊บๆผ่านไป100ตอนแล้วเนาะคะ ไวจัง ^0^
ขอบคุณน่ะคะ พักผ่อนมากๆๆน๊า ✌✌
ReplyDeleteขอบคุณน่ะคะ พักผ่อนมากๆๆน๊า ✌✌
ReplyDeleteขอบคุณคร้าาา
ReplyDeleteขอบคุณค่ะ รอทุกวัน คิดถึงค่ถ
ReplyDeleteก็ไม่แน่นะ วันไหนเรื่องที่แอ๊บแบ๊วเป็นสิบปีโป๊ะแตกขึ้นมาอาจจะโดนเตะตรงนั้นก็ได้จาาา อิอิ
ReplyDeleteแอบสงสารจิงเทียน เป็นกำลังใจให้ไรท์ และรักษาสุขภาพด้วยน่ะค่ะ
ReplyDeleteสู้ๆๆค่ะไรท์
ReplyDeleteพี่แอ๊บมาแล้วววว แอบสงสารจิ่งเทียนรอไว้ก่อนไม่รู้พี่แอ๊บเค้าจะทำอะไรให้อีก 555+
ReplyDeleteทำไมฮาประโยคสุดท้าย 555
ReplyDeleteขอบคุณที่แปลค่ะ ^^
เป็นกำลังใจให้น้ะค่ะ. รอๆๆๆๆๆอยู่น่ะ. ขอบคุณค่ะ
ReplyDeleteเฉินเฉินทำดีค่ะ
ReplyDeleteเมื่อเย่วเย่วเก่งระดับเทพต้องมีคนมากมายมาแย่ง
เพราะฉะนั้นต้องตามเฝ้านะคะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ พักผ่อนเยอะๆนะค้าา
ReplyDeleteอาาาาาาห์ มหกรรมไฟล้นก้น
ReplyDeleteขอบคุณแอด มากคะ
555+ มึหวังโดนเตะแน่ๆๆๆ เมื่อนางรู้ว่าเอ็งหลอกนางอ่ะ / ดูรักง่ายจัง
ReplyDeleteโดนแน่ๆ ถ้านางรู้ความจริง
ReplyDeleteเอ้าาาาพระเอกมาพาหลุดขรรมตอนท้าย
ReplyDeleteนางจะเตะส่วนนั้นของผู้ที่เป็นสามีได้อย่างไรกัน
ReplyDelete555+ ตอนนี้ดูละมุน+
ReplyDelete