Pages

Last Modified: Sunday, November 13, 2016

หมอยาเจ้าเสน่ห์: จอมใจราชาปีศาจ บทที่ 61

บทที่ 61 สัญญาชั่วชีวิต


เคร้ง!

ภายในห้อง มู่อี้เสี่ยปัดชุดเครื่องชาบนโต๊ะลงมากับพื้นก่อนจะฟุบหน้าลงร้องไห้คร่ำครวญ ตามจริงแล้วนางควรจะดูเหมือนสาวงามร่ำไห้ราวกับหยาดฝนที่หล่นบนดอกหลีฮวาที่ตรึงใจผู้คน แต่หากตอนนี้ใบหน้าของนางบวมปูดราวกับสุกรกลับทำให้ผู้คนรู้สึกขนลุกอย่างหวาดผวา

"มู่หรูเยว่! ต้องเป็นฝีมือของนังนั่นแน่ๆ!"

นอกจากนังนั่นแล้วจะมีผู้ใดทำแบบนี้กับนางอีก?

นางต้องเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่ๆ!

/////

เรือนมู่นั้นเงียบสงบแตกต่างจากตระกูลมู่ที่เต็มไปเสียงอึกทึกครึกโครม มู่หรูเยว่พลิกกายบนเตียง และบังเอิญสัมผัสถูกสิ่งที่ไม่คุ้นเคย

นางค่อยๆลืมตาขึ้น...

ใบหน้าหล่อเหลาที่สามารถสยบให้ผู้คนอยู่แทบเท้าปรากฏสู่สายตา นัยน์ตาที่ใสซื่อจ้องมองพลางคลี่ยิ้มให้นาง พวกเขาอยู่ใกล้กันมากกระทั่งมู่หรูเยว่รู้สึกได้ถึงลมหายใจของเย่อู๋เฉิน

"เย่อู๋เฉิน ทำไมเจ้ามาอยู่บนเตียงข้า?"

มู่หรูเยว่ผุดลุก ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ นางลอบบอกตัวเองว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงเด็กที่ยังไม่โต บังคับหัวใจที่เต้นรัวของตัวเองให้สงบลง

"ข้าแค่อยากนอนกับชายา ก็เลยมา..." เย่อู๋เฉินทำสีหน้าราวกับเด็กที่ถูกดุ เขาก้มศีรษะพลางเอ่ย "ชายา ท่านอย่าโกรธข้าได้ไหม?"

ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใด ยามที่เห็นเย่อู๋เฉินแสดงท่าแบบนี้ทีไรมู่หรูเย่กลับรู้สึกใจอ่อน...

"อู๋เฉิน พวกเรายังไม่ได้แต่งงาน ดังนั้นพวกเราจึงไม่ควรนอนเตียงเดียวกัน"

"อย่างนั้น ชายา ท่านรีบแต่งงานกับข้าเร็วๆได้ไหม?" เย่อู๋เฉินเงยหน้า​ ใช้สายตาเป็นประกายจ้องมองมู่หรูเยว่อย่างคาดหวัง "ชายา แต่งงานกับข้า! เราจะได้นอนด้วยกัน!"

ถึงแม้คำว่านอนด้วยกันสามคำนี้จะชวนเข้าใจผิดง่ายๆ แต่มู่หรูเยว่รู้ดีว่าเขาหมายความตามนั้นจริงๆ

"ทำไมเจ้าถึงยืนกรานจะนอนด้วยกันให้ได้?" มู่หรูเยว่เลิกคิ้ว เย่อู๋เฉินใสซื่อบริสุทธิ์เกินไป เขาเป็นแค่เด็กหนุ่มที่ยังไม่โต ขณะที่มือของนางแปดเปื้อนเลือดมาตั้งแต่ชาติก่อน และเป็นไปได้ว่าเหตุการณ์จะซ้ำรอยเดิมในชาตินี้

เขาเป็นชายที่ดีพร้อมเสียจนนางไม่อยากทำให้เขาแปดเปื้อน

"นั่นเพราะ ข้าอยากปกป้องชายา" เย่อู๋เฉินก้มหน้า เม้มริมฝีปาก "เสด็จพ่อเสด็จแม่เสียชีวิตในคืนนั้น ทิ้งข้าไว้คนเดียว ข้าไม่อยากให้ชายาทิ้งข้าไปเหมือนพวกเขา ข้าไม่อยากถูกทิ้งไว้คนเดียวอีก"

"อู๋เฉิน" มู่หรูเยว่จ้องมองเขาอย่างอ่อนโยน นางเลื่อนมือไปลูบเรือนผมของเย่อู๋เฉิน พลางเอ่ย "ไม่ต้องเสียใจ ข้าไม่ทิ้งเจ้าหรอก"

เย่อู๋เฉินกระพริบตา เงยหน้าขึ้นจ้องมองมู่หรูเยว่ ใบหน้าของเขาดูเปล่งประกายไม่ต่างจากนัยน์ตาของเขา

"ชายา ข้าไม่ได้เสียใจ แม่นมบอกว่าเสด็จพ่อเสด็จแม่ถูกเทพนำตัวไป ทำไมเขาต้องขโมยเสด็จพ่อเสด็จแม่ของข้าไปด้วย? เขายังคิดจะขโมยชายาของข้าอีกหรือ? ต่อให้ปีศาจมา ข้าก็ไม่ยอมให้เขาแย่งชายาของข้าไป ชายาของข้าย่อมเป็นของข้า"

ถึงน้ำเสียงของเขาจะฟังดูไร้เดียงสา แต่คำพูดเหล่านั้นแฝงด้วยความเผด็จการอยู่หลายส่วน

มู่หรูเยว่ถอนใจออกมา นางไม่รู้ว่ายามนี้ควรตอบอะไรเขาดี ได้ยินว่าเย่อู๋เฉินมีพรสวรรค์ล้ำเลิศตั้งแต่เด็ก หากไม่เพราะเหตุการณ์เหนือความคาดหมายในครั้งนั้น ป่านนี้เขาคงเติบโตกลายเป็นบุคคลที่โดดเด่นไปแล้ว

"อู๋เฉิน" มู่หรูเยว่หรุบสายตาลงเล็กน้อย "ต่อให้ปีศาจมา ข้าก็จะไม่ไปกับเขา นี่เป็นสัญญาที่ข้าให้ต่อเจ้า สัญญาชั่วชีวิต..."

มู่หรูเยว่ไม่เคยสัญญาอะไรออกมาง่ายๆ เมื่อนางสัญญาแล้วย่อมต้องรักษาสัญญานั้นไปตลอดชีวิต


-----
#องค์ชายสายแอ๊บ อู๋เฉินคนดีคนเดิมวันนี้มาแบบใสๆ​ อนุญาตให้ฟินจิกหมอน+หยิกพระเอกได้ หมั่นไส้เบอร์แรงงง

ปล. วันนี้อยู่บ้านมีเวลาแต่งรูปที่ดองไว้กองพะเนิน เดี๋ยวค่อยแปลต่อช่วงอู้ที่ทำงาน  #ผิด​

posted from Bloggeroid

5 comments:

  1. สนุกมากค่าาาา:)

    ReplyDelete
  2. อู๋เฉินคนดี คนใสซื่อ
    สาบานสิว่าแค่นอนบนเตียงเดียวกันเท่านั้น *0*

    ReplyDelete
  3. หึๆๆๆ จ้าาา แค่นอนอย่างเดียวววว

    ReplyDelete
  4. น่ารักทั้งคู่เลยยย อยากให้เปิดใจให้กันสักทีค่ะ

    ReplyDelete
  5. ยิ่งแอ๊บนานยิ่งผิดมากนะชายเฉิน ถึงตอนนางรู้ขึ้นมา...

    ReplyDelete