บทที่59 มู่อี้เสี่ยโดนทำโทษ
"เจ้าว่าข้าเป็นขอทานหรือ?" อู๋หวี๋ชี้จมูกตัวเอง เอ่ยถามอีกครั้ง
เขาแค่ทำเตาหลอมระเบิดโดยบังเอิญเลยทำให้อยู่ในสภาพที่ย่ำแย่แบบนี้ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาถูกหาว่าเป็นขอทาน
ขอทานที่ไหนทั้งหล่อเหลาและสง่างามอย่างเขากัน?
"ที่จริงเจ้าไม่ได้เป็นแค่ขอทาน แต่ยังเป็นคนบ้าอีกด้วย" มู่อี้เสี่ยเอ่ยเสียงขึ้นจมูก สิ่งที่นางรังเกียจที่สุดในชีวิตก็คือพวกขอทานสกปรก
คนพวกนั้นเป็นแค่ขยะที่รกโลก ไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป
มู่ชิงขมวดคิ้วใช้สายตามองสำรวจอู๋หวี ชายชราผู้นี้แม้จะแต่งกายด้วยชุดขาดๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกว่าชายชราผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดา
คนเราไม่ควรล่วงเกินผู้อื่น หากยังไม่ล่วงรู้ถึงกำลัง ความสามารถของอีกฝ่ายแน่ชัด
นั่นเพราะในดินแดนแห่งนี้มียังคนแข็งแกร่งมากมายที่มีนิสัยชอบแต่งกายเป็นขอทาน...
"อาวุโสท่านนี้ บุตรสาวข้าไม่รู้ความ เห็นแก่ที่นางยังเด็กขอผู้อาวุโสอย่าถือสานางเลย"
ว่ากันตามตรงแล้ว ผู้แข็งแกร่งย่อมไม่รังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า ที่สำคัญอีกฝ่ายเป็นเพียงเด็กสาวอายุสิบสามปี แต่อู่หวี๋มีนิสัยประหลาด เขาไม่สนว่าอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งหรืออ่อนแอกว่า หากคิดรังแกศิษย์ของเขาล้วนไม่ใช่เรื่องดี
"พวกเจ้ามาที่นี่ทำไม?" อู๋หวีจ้องมองพวกเขาราวกับมองสุนัขป่า เขายังไม่ลืมเรื่องที่ตระกูลมู่กระทำเรื่องไร้ยางอายไว้ขนาดไหน หากศิษย์รักของเขาโดนพวกนั้นรังแกอีกเล่า?
"ผู้อาวุโส" หลี่ลู่เหลือบสายตามองมู่ชิง ก่อนจะเดินไปยืนข้างอู๋หวี๋ เขาเงยหน้า พลางเอ่ย "เมื่อครู่ประมุขตระกูลมู่ต้องการบังคับนายหญิงให้กลับไปที่ตระกูลมู่ แต่นายหญิงไม่ยินยอม หากผู้อาวุโสมาไม่ทันเวลา เกรงว่าประมุขตระกูลมู่คงใช้กำลัง..."
เขาเห็นการกระทำของมู่ชิงอย่างชัดเจน จึงไม่ลืมที่จะรายงานออกไป
"โอ้..." อู๋หวี๋เลิกคิ้ว ดูเหมือนเขาจะคาดเดาความหน้าด้านของตระกูลมู่น้อยเกินไป นังหนูเยว่ถูกมู่ชิงขับไล่ออกจากบ้าน ตอนนี้คนผู้นั้นกลับต้องการจับตัวนางกลับไป โลกนี้ยังมีคนหน้าด้านไร้ยางอายเช่นนี้อยู่อีกหรือ?
"แล้วอย่างไร? บิดาอุตส่าห์เกลี้ยกล่อมบุตรสาวกลับบ้าน นางไม่เพียงไม่สำนึก ยังพูดจาจองหองอีกต่างหาก" มู่อี้เสี่ยถูกเลี้ยงอย่างตามใจมาตั้งแต่เด็ก นางจึงปฏิบัติตัวต่ออู๋หวี๋ไม่ต่างอะไรกับขอทาน นางไม่เข้าใจว่าทำไมบิดาต้องปฏิบัติต่อขอทานอย่างสุภาพเช่นนี้ ช่างน่าอับอายจริงๆ
เพี๊ยะ!
อู๋หวีสีหน้าเข้มจัด เขายกมือตบแก้มของมู่อี้เสี่ย รอยแดงๆห้านิ้วปรากฏชัดที่ใบหน้าของนางทันที และก่อนที่นางจะทันได้ตอบโต้ ปัง! ร่างของนางก็ถูกเตะลอยไปในอากาศ
"เสี่ยเอ๋อร์!" มู่ชิงสีหน้าซีดเผือด ร้องออกมาอย่างตระหนก
มู่อี้เสี่ยร่วงกระแทกพื้นอย่างแรง เจ็บจนน้ำตาร่วงพรู นางถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจตั้งแต่เด็กจนโต มีครั้งไหนบ้างที่ถูกทุบตีหนักถึงขนาดนี้?
ยิ่งไปกว่านั้น อีกฝ่ายที่ทุบตีนางเป็นแค่ขอทานคนหนึ่ง...
"เจ้าตบข้าหรือ? เจ้าขอทานหน้าเหม็นกล้าตบข้าหรือ? ข้าจะให้ท่านพ่อฆ่าเจ้า!" มู่อี้เสี่ยลุกขึ้นยืน ผมเผ้าของนางยุ่งเหยิง สายตาของนางเต็มไปด้วยความแค้นเคือง ความเจ็บที่ร้าวระบมไปทั่วร่างทำให้น้ำตาของนางไหลออกมาไม่หยุด ใบหน้าที่เคยน่ารักน่าเอ็นดูดูน่ากลัวขึ้นหลายส่วน
"เสี่ยเอ๋อร์!" มู่ชิงเอ่ยเสียงเข้ม เขาจ้องมองอู๋หวีด้วยสีหน้าเครียด "ผู้อาวุโส ถึงบุตรสาวข้าจะยังไม่รู้ความก็ไม่ควรถูกคนภายนอกสั่งสอน ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นผู้ใหญ่กลับมารังแกเด็กสาวคนหนึ่ง ท่านไม่รู้สึกว่าทำเกินไปหรือ?"
"ฮ่าฮ่า!" อู๋หวีหัวเราะเสียงดัง เรือนผมสีขาวปลิวสยายกับสายลม เขาเลื่อนสายตาจับจ้องมู่ชิง พลางเอ่ย "ทำเกินไป? เทียบกับเจ้าที่ทอดทิ้งกระทั่งลูกสาวในไส้ ใครกันแน่ที่ทำเกินไป? ข้าอยากตีใครข้าก็ตี ใครกล้าไม่เห็นด้วยกับข้า? ต่อให้เป็นเจ้าก็ไม่ละเว้น"
------------
TL: ตามที่แอบแจ้งไว้ค่ะ มีการแก้ไขคำสะกดของ หวูเฉิน เป็น อู๋เฉิน และ หวูหยู เป็น อู๋หวี๋ เพื่อให้ตรงกับเสียงอ่านในภาษาจีนมากขึ้นนะคะ
ปล. ลงไว้แก้ค้าง ไม่รู้จะช่วยได้ไหม หลังๆรู้สึกค้างทุกตอน... ไปตบคนเขียน อย่าตบเก๊าา
posted from Bloggeroid
ฮึก .. ฮึก ค้างอย่างแรง สะอื้นอย่างหนัก 555
ReplyDeleteมู่อี้เสีย นังเด็กพ่อไม่สอนสั่ง ก็เลยต้องโดนคนอื่นสั่งสอนซะมั่ง
ReplyDeleteขอบคุณมากค่ะไรท์
ท่านอาจารย์ช่างมีกำลังวังชาดีเสียจริงๆ
ReplyDeleteมู่ชิงนี่ยังไม่เลิกอีกนะคะเนี่ย
โหววว ช่างเป็นอาจารย์ที่ดีจริงๆ แอบสะใจค่ะ คริๆๆ
ReplyDeleteขอบคุณครับ
ReplyDelete