หมอยาเจ้าเสน่ห์: จอมใจราชาปีศาจ บทที่ 140-141

บทที่ 140 การมาเยือนอย่างไร้ยางอายของตระกูลมู่ ตอนที่1

‘ข้าจะรอให้เจ้าแข็งแกร่งขึ้น หลังจากนั้นเจ้าจะก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดเช่นเดียวกับข้า ร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่ไปด้วยกัน…’

คำพูดของชายหนุ่มราวกับหินก้อนใหญ่ร่วงลงมาบนอกของมู่หรูเยว่ นางเงยหน้ามองชายหนุ่มที่กดร่างนางลงมา มือของนางยกขึ้นลูบใบหน้าหล่อเหลาเปี่ยมเสน่ห์ของเขา จากนั้นจึงคลี่ยิ้มออกมา

“ตกลง ข้าจะแข็งแกร่งขึ้น เพื่อขึ้นไปอยู่จุดสูงสุดเช่นเดียวกับท่าน และร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่ไปด้วยกัน”

นี่คือจุดมุ่งหมายของนาง ร่วมเดินเคียงข้างเพื่อให้บรรลุเป้าหมายพร้อมกันกับชายผู้นี้

เย่อู๋เฉินคลี่ยิ้มไม่พูดอะไรต่อ เขาโน้มกายลงจุมพิตริมฝีปากของเด็กสาว มอบความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลลงไปกับจุมพิตครั้งนี้

“เจ้าว่าอะไรนะ?”

ภายในจวนตระกูลมู่ มู่ชิงทุบโต๊ะดัง ปึง! นัยน์ตาของเขาเปล่งประกายวูบหนึ่ง  “เจ้าบอกว่ากุ่ยหวังแสร้งทำตัวโง่เง่า ทั้งยังเป็นประมุขตำหนักกุ่ย แล้วยังมีรูปลักษณ์หล่อเหลาและพลังอันแข็งแกร่ง?”

ช่างน่าขันที่พวกเขาต่างทำเหมือนกุ่ยหวังเป็นคนโง่เง่าคนหนึ่ง

มู่หรูเยว่นั้นมีอะไรดีจึงได้จับพลัดจับพลูได้บุคคลที่โดดเด่นเช่นนี้เป็นสามี? ไม่ได้การ เขาต้องหาทางมิให้มู่หรูเยว่ได้ฉกฉวยโอกาสเช่นนี้ไป

“ใครก็ได้ ไปบอกเสี่ยเอ๋อร์ให้นางเตรียมตัวไปเยี่ยมพี่สาวนางพร้อมกับข้า”

ไม่ว่าอย่างไร ตระกูลมู่ของเขาย่อมต้องคว้าโอกาสอันดีเช่นนี้เอาไว้ ตำหนักกุ่ยนั้นมีอิทธิพลขนาดไหน? ได้ยินมาว่าหากเทียบกับสำนักชิงหยุนแล้วยังกล้าแข็งยิ่งกว่า ความสามารถของประมุขตำหนักกุ่ยนั้นยังเป็นปริศนา ผู้ใดจะคาดคิดว่าประมุขตำหนักกุ่ย สร้างภาพตัวเองว่าโง่เง่า อีกทั้งยังมีรูปลักษณ์เหมือนภูตผี?

หากมู่หรูเยว่สามารถเป็นชายาเอกของกุ่ยหวังได้ อย่างนั้นเขาต้องส่งเสี่ยเอ๋อร์ไป หากนางได้เป็นชายารอง เขาก็จะไม่พลาดโอกาสที่สานสัมพันธ์กับกุ่ยหวัง

อย่างไรก็ตาม มู่ชิงรู้ดีว่ามู่หรูเยว่นั้นมิใช่บุตรสาวแท้ๆของตระกูลมู่ เป็นเพราะความต้องการของท่านผู้นั้น ทำให้เขาต้องรับนางเข้ามา และนับนางเป็นบุตรสืบสายเลือดของตระกูลมู่

เนื่องมาจากมู่หรูเยว่ไม่ใช่บุตรสาวของสาวของเขา มู่ชิงจึงได้ปฏิบัติต่อนางอย่างโหดร้ายเช่นนี้ นางไม่ใช่บุตรสาวของเขาอีกทั้งยังเป็นคนไร้ค่า ผู้ใดยังต้องการนางอีก?

เสียดายเหลือเกินที่มู่ชิงในยามนี้ไม่รู้ว่า มู่อี้เสี่ยนั้นไม่ใช่หญิงบริสุทธิ์ อีกทั้งยังถูกอุบายของเย่อู๋เฉินให้ข้ารับใช้ต่ำต้อยคอยรังควานนาง หญิงสาวเช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงเย่อู๋เฉิน ต่อให้เป็นผู้อื่นก็เกรงว่าคงไม่มีใครต้องการ

-------

สายลมพัดปลิว ใบไม้สีแดงค่อยๆร่วงหล่นลงมา

มู่หรูเยว่เอนกายอย่างเกียจคร้านพิงร่างของเย่อู๋เฉิน ริมฝีปาดของนางคลี่ยิ้มอย่างพึงใจ เย่อู๋เฉินช่วยนางปอกเปลือกองุ่นจากนั้นจึงป้อนนาง

นางกัดลูกองุ่นเบาๆ แต่ก่อนที่นางจะกลืนลงไปหลี่ลู่ก็เดินเข้ามาเสียก่อน “นายหญิง พ่อลูกตระกูลมู่ต้องการพบท่าน ท่านจะพบหรือไม่?”

“มาพบข้า?” มู่หรูเยว่หัวเราะหยัน “พวกเขาอยากมาพบข้า? เกรงว่าจะไม่แค่นั้น...”

หลังจากเอ่ยประโยคนั้น นางเหลือบสายตาไปทางเย่อู๋เฉิน พลางเอ่ย “ข้าเดาว่าพวกเขาต้องการพบท่าน พวกเขาคงได้ยินข่าวเรื่องที่ท่านไม่ใช่คนโง่เง่า ดังนั้นจุดประสงค์การมาของเขาคงต้องการให้ท่านรับมู่อี้เสี่ยไว้เป็นชายารอง”

นัยน์ตาของเย่อู๋เฉินฉายแววรังเกียจวูบหนึ่ง เขาแค่นหัวเราะเย็นชาอย่างลืมตัว “ดูเหมือนว่ามีใครบางคนไม่รู้จักเจียมสถานะของตัวเอง เรามีชายาเอกอยู่แล้ว และไม่ต้องการมีชายาอื่น จับพวกเขาโยนออกไปให้เรา อย่าลืมเอาน้ำมาล้างเชื้อโรคทุกที่ที่พวกเขาเดินผ่านด้วย”

หลี่ลูคลี่ยิ้มออกมา ดูเหมือนว่ากุ่ยหวังผู้นี้รักใคร่นายหญิงของเขาอย่างยิ่ง

“ข้าทราบแล้ว”

ในขณะที่หลี่ลู่กำลังจะหมุนตัวจากไป น้ำเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง “ช้าก่อน”

“นายหญิง ท่านมีอะไรจะสั่งอีกหรือ?”

ในยามนี้ หลี่ลู่ได้กลายเป็นพ่อบ้านของมู่หรูเยว่อย่างเต็มตัว และดูเหมือนว่าเขาจะลืมเลือนฐานะบุตรชายท่านแม่ทัพของตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว

บทที่ 141 การมาเยือนอย่างไร้ยางอายของตระกูลมู่ ตอนที่2

มู่หรูเยว่เอนกายบนร่างของเย่อู๋เฉิน ใบหน้าฉายแววเกียจคร้ายอยู่วูบหนึ่ง นางบิดร่างของตน พลางเอ่ยอย่างเสแสร้งว่า “ให้พวกเขาเข้ามา ข้าอยากดูสักหน่อยว่าพวกเขาจะไร้ยางอายได้ถึงเพียงไหน”

หลี่ลู่จ้องมองมู่หรูเยว่อย่างตกตะลึง พลางเอ่ย “ทราบแล้ว นายหญิง”

ในขณะที่เอ่ยอยู่เขาพลันหมุนตัวและเดินออกไป ไม่นานนักร่างของพวกเขาสองพ่อลูกก็ปรากฏสู่สายตา เมื่อเทียบกับมู่ชิงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยแผนการแล้ว มู่อี้เสี่ยยามที่จ้องมองเย่อู๋เฉินนั้น นัยน์ตางดงามเต็มไปด้วยความรักใคร่

ที่แท้เขาคือกุ่ยหวัง คนโง่เง่าเมื่อก่อนหน้านั้น

คิดไม่ถึงว่ากุ่ยหวังไม่เพียงมีหน้าตาหล่อเหลาเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังอดทนแสร้งเป็นคนโง่เง่าเพื่อรักษาชีวิตเอาไว้ ผู้ชายที่โดดเด่นเช่นนี้ มีสตรีนางใดบ้างไม่ตกหลุมรักเขา?

ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนหน้านี้มู่อี้เสี่ยเองก็หลงเสน่ห์เย่อู๋เฉินจากรูปลักษณ์อันหล่อเหลาของเขา

เมื่อมู่ชิงก้าวมาในเรือนมู่ เขารู้สึกได้ว่ามีกลิ่นอายของผู้กล้ามากมายกดดันเข้ามา ทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวเล็กน้อย เขาเข้าใจว่ากลิ่นอายเหล่านั้นมาจากลูกน้องของเย่อู๋เฉิน

ไม่ว่าเขาจะครุ่นคิดถึงเพียงไหนเขาก็คงคาดไม่ถึงว่าผู้กล้าเหล่านี้ล้วนเป็นขุมกำลังที่มู่หรูเยว่จัดตั้งขึ้น -- สำนักพิฆาตสวรรค์

หลี่ลู่ได้รวบรวมผู้กล้าไว้มากมายนับตั้งแต่ตอนที่นางเดินทางไปร่วมงานชุมนุมโอสถเป็นต้นมา หลังจากที่ผ่านการฝึกปรือจากยานับไม่ถ้วน ความแข็งแกร่งของผู้กล้าเหล่านั้นยิ่งเพิ่มพูน แรกเริ่มผู้กล้าเหล่านี้ไม่ได้รั้งอยู่ที่เรือนมู่ แต่หลังผ่านเหตุการณ์ของเตี๋ยอีที่เกิดขึ้นในวันนั้น มู่หรูเยว่ก็เรียกให้ทุกคนกลับมา และฝึกฝนอยู่ภายในเรือนมู่

“เยว่เอ๋อร์” มู่ชิงมองไปยังเด็กสาวที่นั่งอยู่บนตัวของเย่อู๋เฉิน คิ้วของเขาขมวดหากันอย่างไม่พอใจเล็กน้อยที่ได้เห็นการกระทำไร้มารยาทเช่นนี้ ต่อให้เป็นสตรีที่แต่งงานแล้วก็ไม่สมควรนั่งบนตักสามีอยู่ดี

แต่เมื่อคิดถึงจุดประสงค์ในการมาที่นี่ มู่ชิงก็ข่มใจไม่เอ่ยตำหนิออกไป เขาฝืนคลี่ยิ้มอย่างฝืดเฝื่อน พลางเอ่ย “เจ้าอยู่ที่นี่คนเดียวคงเหงาแย่ ดังนั้นพ่อจึงให้เสี่ยเอ๋อร์มาอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

นี่มิใช่คำขอร้องแต่เป็นคำสั่ง เขาเอ่ยจุดประสงค์ในการมาที่นี่ออกมาตรงๆ

มู่หรูเยว่แค่นหัวเราะ นัยน์ตาสีดำกวาดมองมู่ชิงอย่างเย็นชา พลางเอ่ย “ข้าอยู่ที่นี่คนเดียว? เย่อู๋เฉินมิใช่คนหรือ? หลี่ลู่มิใช่คนหรือ? คนอื่นๆมิใช่คนหรือ?”

มู่ชิงกระแอมไอสองครั้ง พลางเอ่ย “กุ่ยหวังนั้นถึงอย่างไรก็เป็นคู่หมั้นของเจ้า พวกเจ้าไม่อาจพบกันบ่อยๆ ส่วนหลี่ลู่นั้นมองว่าเจ้าเป็นเจ้านาย ฐานะจึงไม่เหมือนกัน ดังนั้นข้าจึงคิดให้น้องสาวมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

“ฐานะ?” มู่หรูเยว่กลั้วหัวเราะ รอยยิ้มของนางเย็นชาและแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน “ประมุขตระกูลมู่คิดว่าคุณหนูตระกูลคหบดีอย่างนางสามารถเทียบเคียงกับฐานะของข้าอย่างนั้นหรือ?”

มู่หรูเยว่กล่าวถูกต้อง นางไม่เพียงเป็นชายาเอกของกุ่ยหวัง ยังเป็นลูกศิษย์ของท่านอาจารย์อู๋หวีด้วย อีกทั้งยังเป็นนายหญิงของตำหนักกุ่ยอีก ไม่ว่าจะด้วยฐานะอันใดก็ไม่อาจนำมาเทียบเคียงกับมู่อี้เสี่ยได้

มู่อี้เสี่ยในยามยี้กำหมัดแน่น นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความริษยาจับจ้องไปยังมู่หรูเยว่

“มู่เอ๋อร์ เจ้าคอแห้งหรือไม่?” เย่อู๋เฉินมองสองพ่อลูกตระกูลมู่อย่างเย็นชา จากนั้นจึงเลื่อนสายตาไปยังมู่หรูเยว่ ใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพนั้นคลี่ยิ้มออกมาอย่างมีเสน่ห์และอ่อนโยน “เจ้าอยากให้สวามีช่วยชงชาให้เจ้าหรือไม่?”

“ชาต้าหงเผาที่อาวุโสจ้าวนำมาให้คราวก่อนรสชาติไม่เลว แต่ข้าไม่อยากให้เข้มจนเกินไปนัก ข้าไม่ชอบรสขมของชา” มู่หรูเยว่ผงกศรีษะ หันไปทางเย่อู๋เฉินพลางเอ่ยตอบ

เย่อู๋เฉินลูบเรือนผมเงางามของนางอย่างอ่อนโยน สายตาที่แฝงด้วยรอยยิ้มของเขาราวกับทำให้ผู้คนลุ่มหลง

“เข้าใจแล้ว”

การกระทำของคนทั้งสองยั่วยุให้มู่อี้เสี่ยเกิดความริษยาขึ้นในใจ นางจ้องมู่หรูเยว่ด้วยสายตาเกลียดชังราวกับใบมีดที่กรีดลึกลงไปที่ใบหน้างดงามของอีกฝ่าย

-------

แอร๊ยย ช่วงนี้วุ่นวือกับหัวข้อวิจัย ผลุบๆโผล่ๆมาก ขออภัยด้วยค่ะ T^T