หมอยาเจ้าเสน่ห์: จอมใจราชาปีศาจ บทที่ 128

บทที่ 128 ฮ่องเต้สือเยว่ผู้สำนึก

หลังจากที่หญิงงามผมขาวเอ่ยจบนางก็กระอักเลือดออกมา นัยน์ตาของนางค่อยหม่นแสงลง หากชาติหน้ามีจริง นางหวังว่าจะไม่กระหายในอำนาจ ไม่ตกหลุมรักบนที่ไม่ควรรัก และได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขร่วมกับน้องสาวของนาง....

ตาของนางค่อยๆหลับลง ริมฝีปากคลี่ยิ้มอย่างผ่อนคลาย...

จากนี้ต่อไปนางไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้เขาอีก ไม่ต้องมาทนดูเขากระทำเรื่องเช่นนั้นกับหญิงพรหมจรรย์คนแล้วคนเล่า และไม่จำเป็นต้องเจ็บปวดอีกต่อไป...

เมื่อฮ่องเต้สือเยว่ได้เห็นการตายของผู้กล้าทั้งสองจากสำนักเซิ่งหนวี่ นัยน์ตาก็เบิกกว้างอย่างตื่นกลัว ขณะนั้นเองที่เขารับรู้ได้ถึงสายตาของเย่อู๋เฉินที่จ้องมองมา เขารู้สึกกลัวจนร่างกายสั่นเทาไปทั่วทั้งร่าง

“เจ้าคิดจะทำอะไร? เราเป็นฮ่องเต้แห่งสือเยว่ เจ้ากล้าต่อต้านเราหรือ?”

มู่หรูเยว่สั่นศีรษะอย่างอ่อนใจ นางไม่รู้ว่าฮ่องเต้ผู้นี้มีชีวิตรอดจนป่านนี้ได้อย่างไร เย่อู๋เฉินกล้าสังหารคนจากสำนักเซิ่งหนวี่ มีหรือเขาจะเกรงกลัวฮ่องเต้ที่อ่อนแอผู้หนึ่ง?

“ฝ่าบาท ข้าได้ยินว่าท่านรั้งตัวคนจากสำนักชิงหยุนของข้าเอาไว้?”

ในขณะที่ทุกคนต่างก็คิดว่าเรื่องวุ่นวายจบสิ้นลงแล้ว น้ำเสียงกราดเกรี้ยวก็ตะโกนมาจากด้านด้านนอกของประตูวัง ในขณะที่ทุกคนหันหลังกลับไปนั้นอาวุโสจ้าวจากสำนักชิงหยุนก็บุกตะลุยเข้ามา

ฮ่องเต้สือเยว่จำได้ว่าเขาเป็นคนของสำนักชิงหยุนจึงจ้องมองอย่างตะลึงงัน พลางเอ่ยถาม “ท่านอาวุโสจ้าว เรายังไม่ได้รั้งตัวคนจากสำนักชิงหยุนของท่านเลย ไม่ทราบว่าท่านหมายถึงคนผู้ใดกันแน่?”

“หึ!” อาวุโสจ้าวแค่นเสียงเย็นชา นัยน์ตาของเขาจ้องมองไปที่ร่างของมู่หรูเยว่ เมื่อเห็นว่านางยังไม่มีส่วนใดบุบสลายค่อยลอบผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก “แม่นางมู่ เจ้าปลอดภัยก็ดีแล้ว เมื่อครู่ตอนที่หลี่ลู่คนของเจ้ามาหาข้าและแจ้งว่าอาจเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นกับเจ้า ข้าตกใจแทบตาย หากเกิดเรื่องอะไรชึ้นกับเจ้าข้าจะรายงานต่อท่านอาจารย์อู๋หวีอย่างไร? ผู้เฒ่าผู้นั้นมีนิสัยชอบปกป้องเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หากเขารู้ว่าเกิดเรื่องร้ายกับศิษย์รักขึ้นมา เขาจะไม่ล้มล้างสื่อเยว่ทั้งแคว้นหรอกหรือ?”

ขณะที่เอ่ยอยู่นั้นอาวุโสจ้าวยังคงมีโทสะ ฮ่องเต้สือเยว่นั้นช่างหาญกล้ารังแกศิษย์รักของท่านอาจารย์อู๋หวี ผู้ใดไม่รู้บ้างว่าหลังจากผู้เฒ่ารับศิษย์รักผู้นี้เข้ามา เขาก็วิตกกังวลอยู่ตลอดว่านางจะได้รับอันตราย ดังนั้นหากเขารู้ว่าคนผู้นี้กล้ารังแกนางยังจะปล่อยไว้หรือ?

แคว้นเล็กๆอย่างสือเยว่จะต้านทานความเกรี้ยวกราดของผู้เฒ่าอู๋หวีได้อย่างไรกัน? บางทีเขาอาจจะล้มล้างสือเยว่ทั้งแคว้นด้วยความโกรธแค้น เมื่อดูจากอุปนิสัยของผู้เฒ่าแล้วเรื่องเช่นนี้ไม่นับว่าเป็นไปไม่ได้

คำพูดของอาวุโสจ้าวที่เผยเรื่องทุกอย่างออกมาจนหมดสร้างความตื่นกลัวให้กับฮ่องเต้สือเยว่จนทำให้ใบหน้าของเขาซีดเผือด แข้งขาอ่อนแรงแทบจะทรุดลงกับพื้น

“ท่านอาวุโสจ้าว ท่านพูดว่านางเป็นศิษย์ของท่านอาจารย์อู๋หวี หัวหน้านักปรุงยาแห่งสำนักชิงหยุนอย่างนั้นหรือ?”

เหตุใดจึงจำเป็นต้องสร้างความหวาดกลัวให้ผู้คนถึงขนาดนี้? เขาเพิ่งก่อหายนะอะไรลงไป? หากว่าเรื่องนี้ล่วงรู้เข้าหูสำนักชิงหยุน อย่างนั้นเขาคงไม่อาจครองตำแหน่งฮ่องเต้ได้อีกต่อไป

นึกย้อนกลับไปแล้ว ขนาดเย่เทียนเฟิงเป็นเพียงศิษย์ของท่านอาจารย์เทียนหยวน เขายังไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามสร้างความขุ่นเคืองให้อีกฝ่าย หาไม่เช่นนั้นแล้วเขาคงไม่ยอมยกเลิกสัญญาหมั้นหมายนั้น และกลายเป็นคนพูดจากลับกรอกจนทำให้รู้สึกเสียใจจนทุกวันนี้

ช่างน่าขันนักที่เย่เทียนเฟิงอาศัยฐานันดรของตนใช้ชีวิตอย่างผ่อนคลายไร้กังวล และมู่ถิงเอ๋อร์ต้องการใช้อีกฝ่ายสร้างสายสัมพันธ์กับท่านอาจารย์เทียนหยวนแห่งสำนักชิงหยุน ใครจะคาดคิดว่าบุตรสาวคนโตของตระกูลมู่ที่ได้รับความรักน้อยที่สุดกลับกลายเป็นลูกศิษย์ของหัวหน้านักปรุงยา?

ฐานะหัวหน้านักปรุงยาเมื่อเปรียบเทียบกับท่านอาจารย์เทียนหยวนนั้น แน่นอนว่ามันช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว

นี่เขาทำอะไรลงไป?

เมื่อหวนคิดถึงการกระทำของตน ร่างกายของฮ่องเต้สือเยว่ก็สั่นเทาด้วยความกลัว...

posted from Bloggeroid