บทที่ 112 ข้าไม่ชอบให้ใครมาปกป้อง
นับตั้งแต่ออกเดินทางจากเฟิ่งเฉิง เย่อู๋เฉินไม่ได้วางแผนว่าจะใช้ฐานะนี้ปรากฏตัวต่อหน้านาง เขาเพียงแต่ตั้งใจจะปกป้องนางอยู่ในเงามืด
แต่หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในตอนนี้เขารู้แล้วว่ามีเพียงการอยู่เคียงข้างนางเท่านั้นจึงจะสามารถตอบโต้ได้ทันการณ์ ไม่เช่นนั้นแล้วหากอยู่มาวันหนึ่งนางหายตัวไปต่อหน้าต่อตาเขาและไม่กลับมาอีก เขาจะโทษตัวเองและเศร้าโศกเสียใจถึงเพียงไหน?
ดังนั้น เขาจึงไม่อยากหลบซ่อนอยู่ในเงาอีกต่อไป...
มู่หรูเยว่รู้สึกหัวใจกระตุก นางเงยหน้ามองชายหนุ่มหน้ากากสีเงิน “ท่านเป็นใครกันแน่?”
ชายหนุ่มคลี่ยิ้มเปี่ยมเสน่ห์ นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ข้าเป็นใครนั้นอีกไม่นานเจ้าจะรู้เอง เพื่อความปลอดภัยของเจ้าในตอนนี้ ข้ายังไม่อาจบอกเจ้าได้ชั่วคราว”
ดูเหมือนว่าเขาจำเป็นต้องสะสางเรื่องราวส่วนตัวให้เร็วที่สุด เพื่อที่เขาจะได้อยู่กับนางอย่างเปิดเผย...
ทันใดนั้น นัยน์ตาของเย่อู๋เฉินดูเคร่งเครียดขึ้น เขาอุ้มมู่หรูเยว่และเคลื่อนกายไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้น เสียงเคร้ง! ดังขึ้น ประกายดาบพาดผ่านเบื้องหน้าพวกเขา เกิดเป็นรอยแตกขนาดใหญ่บนพื้นดิน
ชายหนุ่มชุดดำปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าพวกเขา มู่หรูเยว่หรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อเห็นคนผู้นั้น นางจับจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา “หลิงเย่ เจ้ายังอยู่ที่นี่!”
คนผู้นี้ย่อมเป็น หลิงเย่ ผู้ที่พ่ายแพ้ให้กับมู่หรูเยว่ในงานชุมนุมโอสถ
หลิงเย่แค่นเสียงออกมา มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเยียบเย็น “แม่นางมู่ ความจริงแล้ว ในชีวิตนี้มีเพียงไม่กี่คนที่ข้า หลิงเย่ เลื่อมใส เจ้าเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ดังนั้นหากเจ้ายอมมอบเตาวิหคเพลิงให้ข้า ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า ไม่อย่างนั้นต่อให้ข้าเลื่อมใสเจ้าแค่ไหนก็ได้แต่ฆ่าเจ้าเพื่อชิงเตาวิหคเพลิงมา”
มู่หรูเยว่คลี่ยิ้มเย็นชา ใบหน้างดงามของนางดูไม่มีความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย
“หากเจ้ามีความสามารถก็มาเอาไป ในเมื่อเจ้าแพ้การปรุงยาให้แก่ข้า แสดงว่าความสามารถของเจ้าไม่ได้แข็งแกร่งเท่าไหร่ นั่นยังไม่เพียงพอให้ข้ากลัวเจ้าหรอกนะ”
หลิงเย่หรี่ตาลงเล็กน้อย เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มเยียบเย็น “แม่นางมู่ ความถนัดของข้าไม่ใช่การปรุงยา ดังนั้นการปรุงยาของข้าจึงไมเก่งกาจเท่าแม่นางมู่ แต่วิทยายุทธของข้าสูงกว่าการปรุงยามากนัก หากเจ้ามอบเตาวิหคเพลิงให้ข้า ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า ยิ่งไปกว่านั้นยังมีผู้คนอีกมากมายต้องการครอบครองเตาวิหคเพลิงนี้ แม่นาง ความสามารถของเจ้าในตอนนี้ยังไม่พอ ดังนั้นเจ้าคงไม่อาจครอบครองมันได้ชั่วชีวิต”
เตาวิหคเพลิงเป็นสมบัติล้ำค่าของสมาคมโอสถ ในปีนั้นอาจารย์ของเขาต้องการขโมยเตาวิหคเพลิงจึงโดนขับไล่ออกจากสมาคม เวลานี้เตาวิหคเพลิงตกอยู่ในมือของเด็กสาวคนหนึ่ง หากอาจารย์ของเขารู้เรื่องนี้เข้าจะทนได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น หากเขามอบเตาวิหคเพลิงนี้ให้อาจารย์ ระดับการปรุงยาของอาจารย์ต้องเพิ่มพูนขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้า” เย่อู๋เฉินกุมมือของนาง พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ไม่จำเป็น” มู่หรูเยว่สั่นศีรษะ นางเลื่อนสายตาไปมองหลิงเย่ “เขาท้าทายข้า ดังนั้นข้าต้องประลองกับเขา อีกอย่าง ข้าไม่ชอบให้ใครมาปกป้อง”
เย่อู๋เฉินจ้องมองใบหน้าของมู่หรูเยว่ เขากลั้วหัวเราะออกมา “ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าเป็นผู้หญิงประเภทที่ไม่ชอบให้ใครมาปกป้อง ข้าเคารพในการตัดสินใจของเจ้า แต่หากเจ้าได้รับอันตราย ข้าไม่มีทางอยู่เฉยเป็นแน่”
ไม่ใช่เพราะนิสัยที่แตกต่างจากผู้หญิงทั่วไปของนางหรอกหรือ ที่ทำให้เขาประทับใจถึงเพียงนี้?
เมื่อมู่หรูเยว่ผละจากอ้อมกอดของเย่อู๋เฉิน นางโยนเหยียนจิ้นซึ่งเกาะอยู่บนตัวนางไปไว้ในอ้อมกอดของเย่อู๋เฉิน แต่เขากลับขว้างเหยียนจิ้นไปที่พื้นอย่างไม่ลังเล
เขายังไม่ลืมว่าเจ้าสัตว์อสูรตัวนี้ชอบเกาะติดอยู่กับผู้หญิงของเขา ดังนั้นเย่อู๋เฉินจึงไม่มีความรู้สึกดีๆต่อเหยียนจิ้นเลยแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นแล้วเขาไม่ชอบให้คนหรือสัตว์อสูรที่ไหนก็ตามเข้ามาใกล้เขา ยกเว้นก็แต่มู่หรูเยว่
------
โถว ท่านผู้เฒ่า ถถถถ ทำไมซวยตลอด
ปล. ช่วงนี้อาจจะลงเว้นๆบ้างนะคะ คนแปลติดเกม tale of wuxia ส่วนคนพรูฟติด red alert (ขุดมาจากไหนฟะ) ฮีเลยไม่ค่อยอยากเช็คทีละตอน
posted from Bloggeroid
55555 โถ่! เหยียนจิ้งผู้น่าสงสาร
ReplyDeleteขอบคุณค่า
เฮียอูุ๋เฉินรักนางก็ต้องรักสัตว์เลี้ยงของนางด้วยนะ ทำเยี่ยงนี้ไม่ได้นะ
ReplyDeleteขอบคุณค่ะไรท์มาสองตอนเลยสนุกมาก...รอไรท์มาอัพต่อค่ะ
โอ๋ย โดนโยนทิ้งไม่มีใยดี ถถถถถ
ReplyDeleteร้อยกว่าตอนผ่านไปแล้ว เมื่อไหร่นางเอกเราจะรู้ธาตุแท้องค์ชายแอ๊บแบ๊วกันน้อ อิอิ
โอ๊ยขำ55555555555
ReplyDeleteท่านผู้เฒ่าของข้าน้อย ทำไมโดนกระทำรุนแรงตลอด ช่วยคิดสักนิดดดดดด ว่าท่านผู้เฒ่าของข้าน้อยนั้น เป็นถึงสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่เชียวนะเห้ยๆๆๆๆๆๆๆ
อัพแต่ละที ช่างดีต่อใจ ขอบคุณค่ะไรท์
ReplyDeleteขอบคุณค่ะ รออ่านนะ สู้ๆค่ะ
ReplyDeleteสงสารเยียนจิ้นเลยย 555
ReplyDeleteท่าผู้เฒ่าถูกเขวี้ยงลงพื้นโถๆ ถึงข้างในจะแก่แต่รูปลักษณ์ข้าก็แบ้วนะโยนกันได้
ReplyDeleteเอ้าเหยียนจิ้นโดนโยนเป็นลูกบอลเลย555555555
ReplyDeleteคนแปลติดเกม คนตรวจติดอะไรไม่รู้จัก แต่คนอ่านติดนิยายเรื่องนี้อ่ะ พลีส
ReplyDeleteขอบคุณค่ะ..โถวววว เหยียนจิ้งผู้น่าสงสาร..
ReplyDeleteเหยียนจิ้งที่น่าสงสาร
ReplyDeleteLove me love my dog ค่ะอู๋เฉินนน😂😂😂😂😂
ReplyDeleteน่าสงสารผู้เฒ่า 55
ReplyDeleteนานๆอัพทีก็ได้ แต่ขอครั้งละหลายๆตอนแทนนะคะ แบบรอบนี้ ช่างดีต่อใจจริงๆ 😊😊😊
ReplyDeleteขอบคุณครับ
ReplyDeleteขอบคุณมากค่ะสนุกมากก ถถถถถ ผู้เฒ่า
ReplyDeleteอย่างไรก็ รอ...ออออ ค่า ♥
ReplyDeleteสงสารผู้เฒ่า
ReplyDeleteถ้านางเอกรู้ความจริง พระเอกโดนนอนนอกห้องแน่ๆ
ถถถถ ผู้ของเฒ่าของรีด ทำไมถึงโดนทำร้ายได้น่าสงสารขนาดนี้ 5555555555555555
ReplyDeleteถถถถ ผู้ของเฒ่าของรีด ทำไมถึงโดนทำร้ายได้น่าสงสารขนาดนี้ 5555555555555555
ReplyDeleteเห็นภาพเลยถ้าวันที่ท่านผู้เฒ่าฟื้นพลังกลับมาได้คนแรกที่จะโดน ตบ คงหนีไม่พ้น พระเอก
ReplyDeleteตาเฒ่าผู้อาภัพ
ReplyDeleteสงสารเหยียนจิ้ง 555555555555
ReplyDeleteหมดกันท่านผู้เฒ่า มาตอนแรกบทเทพมาก แล้วดูตอนนี้สิ...โดนปาทิ้ง 555555
ReplyDeleteอีกแค่ประมาณ+-10ตอน เยว่เอ๋อร์ก็จะรู้ธาตุแท้ขององค์ชายสายแอ๊บแล้ววววว(น่าจะนะ เหมือนเคยมีสปอยหลุดมาว่าตอนที่120กว่าๆ)
ReplyDeleteสงสารเหยี๋ยนจิ้น..โดนโยนทิ้ง5555
ReplyDeleteท่านผู้เฒ่าน่าสงสาร
ReplyDeleteอยากรู้ว่านางเอกเราจะสู้ยังไง 55 ขอบคุณค่ะ
ReplyDeleteถถถ ท่านผู้เฒ่า
ReplyDeleteเหยียนจิ้งที่น่าสงสาร
ReplyDeleteโธ่ ท่านผู้เฒ่านี่น่าสงสารจริงๆ เลยค่ะ เด่นแค่ตอนเปิดตัว ส่วนตอนนี้บทก็น้อย แทบจะไม่มีบทพูด แถมยังโดนเขวี้ยงทิ้งอีก
ReplyDeleteรออ่านตอนต่อไปค่ะ มาอัพต่อไวๆ นะคะ สู้ๆ
ตลกกก5555555 เขวี้ยงลงพื้นเฉยย
ReplyDeleteตลกผู้แปล แปลช้าเพราะอะไรก็บอกกันตรงๆ
ชอบบบบ5555555555555
พักจากเกมส์เมื่อไหร่แปลให้อ่านต่อด้วยเน้อออ 😂
มาต่อนะค่าาาา
ReplyDeleteโถววว นางสงสารรร
ReplyDeleteโถถถถ เฉินน้อย แต่สัตว์วิเศษยังอืจฉาเอ๊ย หึงได้
ReplyDeleteเย่วเอ๋อร์แสดงฝีมือเจ็มที่เลยค่าาา
ท่านผู้เฒ่า หรือ ทิชชู่ โดนเขวี้ยงไปมาตลอดเลย 5555555
ReplyDelete55555
ReplyDelete