Pages

Last Modified: Saturday, October 29, 2016

หมอยาเจ้าเสน่ห์: จอมใจราชาปีศาจ บทที่ 25-27

บทที่25 ความตกตะลึงของมู่ชิง

แค่ก! แค่ก!” มู่ชิงกระแอมไอขัดคู่รักทั้งสองที่กำลังแสดงความรักต่อกัน “ฝ่าบาท ไม่ทราบว่าท่านผู้นี้คือ...

เย่เทียนเฟิงเพิ่งรู้สึกตัว ก่อนหน้านี้เขามัวแต่กังวลเรื่องเกี่ยวกับมู่ถิงเอ๋อร์ จนไม่ทันคิดถึงอาจารย์ของเขา เมื่อนึกว่าเขาถึงกับหลงลืมอาจารย์ที่มาด้วยกัน เขาก็แสดงสีหน้าสำนึกผิด

ประมุขตระกูลมู่ ถิงเอ๋อร์ นี่คืออาจารย์ของข้า ท่านอาจารย์เทียนหยวน นักปรุงยาแห่งสำนักชิงหยุน

ราวกับมีลูกศรดอกหนุ่มพุ่งตรงเข้าปักกลางศีรษะของมู่ชิง

หลังตื่นตะลึงไปครู่หนึ่ง เขาก็ก้าวมายืนข้างหน้า ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้ม เอ่ยต้อนรับแขกผู้มาเยือน “เป็นท่านอาจารย์ให้เกียรติมาเยือนตระกูลมู่ ก่อนหน้านี้ข้าไม่ทราบว่าท่านอาจารย์เป็นใคร อภัยด้วยที่เสียมารยาท

เทียนหยวนพยักหน้าเล็กน้อยอย่างทระนงตัว สายตาเหลือบไปที่มู่ถิงเอ๋อร์ เด็กสาวที่ยังคงมีสีหน้าซีดเผือด “นี่คือเด็กสาวที่เฟิงเอ๋อร์พูดถึงหรือไม่เลว เฟิงเอ๋อร์สายตาเฉียบคมมาตลอด

ได้ยินเทียนหยวนเอ่ยชม มู่ถิงเอ๋อร์ค่อยรู้สึกดีขึ้น นางบิดตัวอย่างเอียงอายในอ้อมกอดของเย่เทียนเฟิง

แล้วเด็กสาวเมื่อครู่เป็นใครหรือ?” เทียนหยวนขมวดคิ้ว เอ่ยถาม

นางเป็นบุตรสาวคนโตของข้าเอง” มู่ชิงรีบอธิบาย “ชีพจรของนางถูกปิดทำให้ไม่อาจฝึกฝนวิทยายุทธ์  เนื่องจากไม่มีใครสั่งสอนนางแต่ยังเล็ก นางจึงเป็นเด็กกลิ้งกลอกเจ้าเล่ห์ ชอบดูถูกผู้คน ถิงเอ๋อร์เองก็ถูกนางรังแกบ่อยๆ ”

อืม” เทียนหยวนหยักหน้า “นางเองก็เป็นบุตรสาวตระกูลมู่ แต่กลับต่างกันราวฟ้ากับเหว นับว่าฉลาดแล้วที่ยกเลิกการแต่งงานระหว่างเฟิงเอ๋อร์กับนาง

ในตอนนั้น เทียนหยวนจะรู้ได้อย่างไรว่าคนที่เขาเห็นว่าไร้ค่าไม่ควรแก่การใส่ใจ จะเป็นยอดอัจฉริยะที่อู๋หวีกำลังแอบตามหาอย่างลับๆ?

จริงสิ ข้ามาในวันนี้เพราะเฟิงเอ๋อร์ขอร้องให้ข้าช่วย ได้ยินว่าบุตรสาวเจ้าตอนนี้เป็นผู้ฝึกวิทยายุทธ์ระดับสาม ในมือข้าคือลูกกลอนมรกตระดับสามัญชั้นสูง เมื่อใช้นางสามารถเลื่อนเข้าสู่ระดับสี่ได้

นี่มัน!?” มู่ชิงตกตะลึง ‘ลูกกลอนมรกตระดับสามัญชั้นสูงนี่ข้าหูฝาดไปหรือไม่?’

มู่ถิงเอ๋อร์ถึงกับลืมความเจ็บช้ำเมื่อก่อนหน้า เธอจ้องมองเทียนหยวนอย่างตกตะลึง

เทียนหยวนชักสายตากลับมา ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ เพียงดีดนิ้วมือ เม็ดยาก็พุ่งไปหามู่ถิงเอ๋อร์ “หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวังในการประลองที่จะมาถึง

มู่ถิงเอ๋อร์รับยาพยางก้มศีรษะลงอย่างนอบน้อม ขนตายาวหรุบลงเล็กน้อยปิดบังสายตาลำพองใจของนาง

ท่านอาจารย์เทียนหยวน ข้าไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน

มู่หรูเยว่ ต่อให้เจ้าเป็นคุณหนูสายตรงของตระกูลมู่ ส่วนข้าเป็นแค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง แล้วยังไงสุดท้ายเป็นยังไงอดีตคู่หมั้นของเจ้าหลงรักข้า ท่านพ่อและน้องสาวเจ้าต่างก็ปกป้องข้า  ไม่เพียงเท่านั้น... ข้ายังได้รับยาที่ท่านอาจารย์เทียนหยวนเป็นผู้ปรุงขึ้นอีก

ลูกกลอนมรกตระดับสามัญชั้นสูงเป็นสิ่งที่คนอย่างเจ้าไม่มีวาสนาได้แตะต้อง ที่สำคัญไปกว่านั้นคือทุกสิ่งทุกอย่างนี่ข้าล้วนแย่งมาจากเจ้า

มู่ถิงเอ๋อร์ยังคงก้มศีรษะลงต่ำ ไม่มีใครสังเกตเห็นสายตาชั่วร้ายของนาง

////

ตอนที่มู่หรูเยว่กลับเข้ามาในห้อง แสงอาทิตย์ก็ถูกบดบังด้วยร่างหนึ่ง

เหยียนจิ้นเลิ่กคิ้วมองเด็กสาวเบื้องหน้าด้วยใบหน้ากึ่งยิ้ม

สาวน้อย ทำไมเจ้ากลับมาช้าเหลือเกิน?”

มู่หรูเยว่ขมวดคิ้ว จ้องมองเขา “ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่าอยู่ในร่างของมนุษย์พร่ำเพื่อ? หากถูกจับได้ขึ้นมาคงไม่ดีแน่

หึหึ! สาวน้อย ไม่ต้องกังวลไป ด้วยพลังของข้าผู้เฒ่า ต่อให้มีใครมาใกล้ก็ไม่มีทางรู้สึกถึงตัวตนของข้า

เหยียนจิ้นนั่งลง และรินน้ำชาให้ตัวเอง นัยน์ตาคมกริบจ้องมองมู่หรูเยว่...

รูปร่างของเด็กสาวกำลังอยู่ในช่วงเจริญวัยฉายแววงดงามยากที่จะปฏิเสธได้ แน่นอนว่ายามที่เติบโตเป็นหญิงสาวเต็มตัว นางต้องงดงามอย่างไร้ที่เปรียบ

มู่หรูเยว่ไม่สนใจสายตาของเขา นางนำสมุนไพรที่ซื้อจากร้านขายยาออกมา ทาบฝ่ามือด้านบน พลังปราณสายหนึ่งค่อยๆแผ่ลงไป...

บทที่26 การหลอมยาขั้นต้น


ยามค่ำคืน แสงจันทร์สาดส่องผิวน้ำอันเงียบสงบ

ภายในห้องฝั่งตะวันตกของจวนมู่ มู่หรูเยว่เหนื่อยจนหายใจหอบ นางปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก หบังจากจ้องมองโต๊ะที่เต็มไปด้วยสมุนไพร นางก็คลี่ยิ้มอย่างพึงใจ

เพียงไม่กี่ชั่วยาม นางก็สามารถเพิ่มระดับสมุนไพรทั้งหมดจนเสร็จสิ้น เนื่องจากวิธีที่นางใช้สิ้นเปลืองพลังปราณมาก ด้วยความสามารถในตอนนี้ เพียงพอแค่เพิ่มระดับสมุนไพรจากห้าสิบปีเป็นหนึ่งร้อยปี นางยังไม่มีความสามารถมากพอที่จะทำให้ดีกว่านั้น

"ข้าจะขายสมุนไพรระดับร้อยปีห้าสิบต้น และนำที่เหลือมาปรุงยา"

หลังพูดจบนางก็นำเตาหลอมยาที่ซื้อมาจากตลาดตั้งแต่เมื่อเช้าออกมา

เริ่มแรกนั้นนางตั้งใจจะปรุงยาฟื้นพลังขั้นต้น ซึ่งเป็นนิยมใช้กันทั่วไปก่อน

พรึ่บ!

เพียงดีดนิ้ว ประกายไฟก็สว่างวาบที่ปลายนิ้วของนาง เพียงโบกนิ้วเบาๆ เปลวไฟก็พวยพุ่งไปหาเตาหลอมยา

ด้วยประกายร้อนแรงจากเปลวไฟส่องวูบวาบกระทบใบหน้าขาวของมู่หรูเยว่ นางมีใบหน้าที่งดงามปานล่มเมืองตั้งแต่อายุยังน้อย แน่นอนว่าความงามของนางเหนือกว่ามู่ถิงเอ๋อร์อยู่หลายส่วน

นี่เป็นครั้งแรกที่มู่หรูเยว่ทดลองปรุงยา หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เปลวไฟของเธอค่อยๆดับลง สมุนไพรระดับร้อยปีในเตาหลอมกลายเป็นของตอตะโก

"ไม่สำเร็จข้าจะลองใหม่!"

มู่หรูเยว่ทำเสียงขึ้นจมูก จากความทรงจำของเธอไม่เคยมีคำว่ายอมแพ้อยู่ในหัว

พรึ่บ!

เปลวไฟถูกจุดอีกครั้ง เตาหลอมถูกเผาผลาญอย่างรุนแรง

หลังผิดพลาดมาครั้งหนึ่ง เธอก็ควบคุมเปลวไฟได้ดีกว่าเดิม...

ค่ำคืนนั้นมู่หรูเยว่ลองผิดลองถูกครั้งแล้วครั้งเล่า เศษเถ้าถ่านของสมุนไพรระดับหนึ่งร้อยปีกองพูนอยู่ข้างตัว เหยียนจิ้นที่ชมดูการพยายามของนางมาตั้งแต่ต้นรู้สึกปวดใจ

'พลาดอีกแล้ว นางพลาดอีกแล้ว!'

'สมุนไพรระดับหนึ่งร้อยปีใช่ของทั่วไปที่ไหน นางไม่รู้สึกเสียดายที่ทำลายสมุนไพรทั้งกองบ้างเลยหรือไม่สู้เอามาให้ข้ากินเพื่อเพิ่มพลังยังดีกว่า?'

ตอนที่พระอาทิตย์ขึ้น มู่หรูเยว่ก็หลอมยาฟื้นพลังสำเร็จในที่สุด

นางจ้องมองเม็ดยาในมือ ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ข้าใช้เวลาทั้งคืนเพื่อปรุงยาฟื้นพลังขั้นต้น ดูเหมือนข้าจะต้องศึกษาวิธีปรุงยาให้มากกว่านี้

หากผู้อื่นมาได้ยิน คงคิดอยากฆ่านางให้ตาย

นางใช้เวลาแค่คืนเดียวทดลองปรุงยาฟื้นพลังขั้นต้นสำเร็จ หากเป็นเช่นนั้นผู้ที่มีอาจารย์คอยชี้แนะ ยังต้องใช้เวลาสามวันสามคืนเพื่อการปรุงยาจะยังมีหน้าอยู่หรือ?

ต่อให้เป็นนักปรุงยาที่มีฝีมือที่สุดในดินแดนยังต้องใช้เวลาสองวันในการปรุงยาครั้งแรก

แน่นอนว่าความรวดเร็วในการหลอมยาของมู่หรูเยว่มีส่วนมาจากระดับพลังจิตที่มากกว่าปกติ และสมุนไพรระดับหนึ่วร้อยปีมากมายที่เสียไป ทุกคนต่างก็รู้ว่ายิ่งสมุนไพรมีระดับมากเท่าไหร่ นักปรุงยาก็สามารถหลอมยาได้ง่ายขึ้นเท่านั้น

สาวน้อย” เหยียนจิ้นอ้าปากหาว เขาลืมตาอย่างง่วงงุน “เช้าแล้วไม่ใช่หรือ?”

“เหยียนจิ้น ข้าจะไปร้านขายยา

มู่หรูเยว่กำยาฟื้นพลังในมือ นัยน์ตาของนางทอประกาย ในวันที่นางไปขายสมุนไพรระดับร้อยปีเพียงต้นเดียวคงไม่มีปัญหาอะไร แต่ครั้งนี้นางต้องระมัดระวังไม่ให้ใครจดจำนางได้

นางมีประสบการณ์จากชาติก่อนที่ว่า ‘ผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิด หากแต่ครอบครองสมบัติล้ำค่านับเป็นความผิด

ภายในตลาดที่ครึกครื้น พ่อค้าเร่ต่างแข่งกันตะโกนขายของดังอื้ออึงไปทั่ว

เวลานี้เด็กสาวร่างบอบบางในชุดเสื้อคลุมเดินเข้าไปในร้านขายยา นางโยนถุงสมุนไพรลงเบื้องหน้าเจ้าของร้าน

เจ้าของร้านขมวดคิ้วอย่างอึ้งๆ เมื่อเขาเห็นสมุนไพรที่อยู่ในถุงก็ไม่อาจสงบใจได้อีกต่อไป

นี่ นี่มันสมุนไพรระดับหนึ่งร้อยปีไม่ใช่หรือแถมยังมีตั้งมากมาย…”

ถึงแม้ว่าสมุนไพรระดับหนึ่งร้อยปีจะไม่ใช่สมุนไพรหายากเมื่อเทียบกับสมุนไพรระดับหนึ่งพันปี แต่ก็ยังมีราคาสูง มากไปกว่านั้นสมุนไพรระดับหนึ่งร้อยปีทั้งห้าสิบต้นวางอยู่ตรงหน้า เจ้าของร้านยังตกใจกับการค้าขายที่มีปริมาณมากขนาดนี้

แม่นาง แน่ใจหรือว่าจะขายสมุนไพรระดับหนึ่งร้อยปีทั้งหมดนี่?” คนเฝ้าร้านลอบกลืนน้ำลายขณะจ้องมองมู่หรูเยว่

เนื่องมาจากเสื้อคลุมปกปิดรูปร่างและใบหน้าของเด็กสาว ฟังจากเสียงเจ้าของร้านก็ยังแยกแยะได้ว่าคนเบื้องหน้าเป็นเด็กสาว แน่นอนว่าบุคคลที่สามารถนำสมุนไพรจำนวนมากขนาดนี้มาขายย่อมไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป

ที่เจ้าของร้านอยากรู้ก็คือนาง
ทำอย่างไรจึงครอบครองสมุนไพรระดับหนึ่งร้อยปีถึงห้าสิบต้นได้?

ใช่แล้ว” มู่หรูเยว่พยักหน้าด้วยท่าทีนิ่งเฉย นางเอ่ยต่อ “ข้าต้องการขายยาฟื้นพลังนี่ด้วย...

ยาฟื้นพลัง?”

เจ้าของร้านนิ่งอึ้ง ถึงแม้ยาฟื้นพลังจะเป็นยาขั้นต้น แต่ในดินแดนแห่งนี้นักปรุงยาได้รับความนับถือเป็นอย่างมาก ดังนั้นการที่เด็กสาวสามารถนำยาสิ่งนี้ออกมาขาย เขาย่อมไม่กล้าดูแคลนความสามารถของนาง

แม่นาง สำหรับสมุนไพรห้าสิบต้น ข้าให้ราคาต้นละหนึ่งร้อยเหรียญทอง สำหรับยาฟื้นพลัง ข้าต้องให้นักปรุงยาจากหุยชุนถังเป็นผู้ประเมินราคา หากแม่นางเชื่อใจร้านหุยชุนถังของเราก็ฝากยาไว้ที่นี่ก่อนและค่อยมารับเงินวันพรุ่งนี้

มู่หรูเยว่จ้องมองเจ้าของร้านเงียบๆ ใช้เวลาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ตอบตกลง “ร้านหุยชุนถังมีชื่อเสียงเลื่องลือ ข้าย่อมวางใจ เมื่อเป็นเช่นนั้นข้าจะมาใหม่วันพรุ่งนี้

รบกวนแม่นางแล้ว

เจ้าของร้านลอบถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนสั่งให้ลูกน้องนำเหรียญทองออกมา เขามอบเหรียญทองให้มู่หรูเยว่ด้วยตัวเอง หลังได้รับเงินมู่หรูเยว่ก็ไม่รั้งอยู่ต่อ เดินออกจากร้านไป

สมุนไพรระดับหนึ่งร้อยปี หึหึ! ไม่คิดว่าจะข้าจะหาสมุนไพรจำนวนมากนี้ได้ในครั้งเดียว” เจ้าของร้านกลั้วหัวเราะขณะนำสมุนไพรออกมา แต่แล้วก็หัวเราะค้าง จับจ้องสมุนไพรเบื้องหน้าอย่างตกตะลึงราวกับเห็นผี

เขาไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง หลังตรวจสอบสมุนไพรต้นอื่นๆอย่างละเอียด สัญลักษณ์เล็กๆสีเขียวแม้ไม่เป็นที่สะดุดตา แต่เมื่อสังเกตดีๆจะพบรอยสัญลักษณ์รูปดาบปรากฏอยู่ที่สมุนไพรทุกต้น

นี่… ไม่ใช่สมุนไพรของร้านหุยชุนถังหรอกหรือข้ารู้จักสมุนไพรทุกต้นในหุยชุงถังเป็นอย่างดี ไม่รู้มาก่อนว่ามีสมุนไพรระดับหนึ่งร้อยปีมากมายขนาดนี้... อีกทั้งยังไม่มีร่องรอยว่าถูกขโมยมา แล้วสมุนไพรเหล่านี้ไปอยู่ในมือของนางได้อย่างไรจริงสิ... จำได้ว่ามีเด็กสาวคนหนึ่งซื้อสมุนไพรระดับห้าสิบปีไปหนึ่งร้อยต้น สมุนไพรเหล่านั้นข้าเป็นคนเลือกเองกับมือ ดังนั้นข้าจึงจำได้อย่างแม่นยำ แต่...ทำไมสมุนไพรระดับห้าสิบปีถึงได้กลายเป็นระดับหนึ่งร้อยปีไปได้?”

ถูกต้องแล้ว นี่เป็นสมุนไพรที่ข้าเคยขายออกไป แต่มันเกิดอะไรขึ้น?’

ไม่ได้การณ์ ข้าต้องเข้าพบท่านอาจารย์อู๋หวีโดยด่วน

เจ้าของร้านจะไม่ตกใจได้อย่างไร ในเมื่อสมุนไพรระดับห้าสิบปีกลับกลายเป็นสมุนไพรระดับหนึ่งร้อยปีด้วยเวลาเพียงไม่กี่วัน? ‘เรื่องนี้ต้องรายงานต่อท่านอาจารย์อู๋หวีโดยด่วน

บทที่27 ความประหลาดใจของท่านอาจารย์อู๋หวี


หึหึ! อาวุโสจ้าว รอบนี้ข้าชนะอีกแล้ว

ภายในโรงเตี๊ยม อู๋หวีวางหมากรุกสีดำลงกระดานก่อนจะกลั้วหัวเราะ “ว่าอย่างไร ท่านคงยอมแพ้หลังจากตานี้ใช่หรือไม่?”

ฝีมือการวางหมากของท่านอาจารย์อู๋หวีโดดเด่นยิ่งนัก ข้าแพ้แล้ว” อาวุโสจ้าวเอ่ยอย่างถ่อมตัว

ตอนนั้นเองมีเสียงตะโกนหนึ่งดังมาจากด้านนอก “ท่านอาจารย์อู๋หวี อี้สู่ เจ้าของร้านหุยชุนถัง ขอเข้าพบขอรับ

หุยชุนถัง?” อู๋หวีขมวดคิ้วเล็กน้อย “หุยชุนถังเป็นกิจการของสำนักชิงหยุนของเรา เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ให้เข้ามา อยากรู้ว่าทำไมเจ้าของร้านหุยชุนถังถึงต้องการพบข้า

ขอรับ ท่านอาจารย์อู๋หวี

หลังเอ่ยอยากนอบน้อม ประตูก็ถูกเปิดออก

ชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีน้ำเงินก้าวเข้ามาในห้อง ท่าทางของเขาดูร้อนรนเป็นอย่างมาก เมื่อเขาเห็นอู๋หวี ก็รวบรวมความกล้าเอ่ยทักทาย “ผู้น้อยอี้สู่ คำนับท่านอาจารย์อู๋หวี

เจ้าคืออี้สู่เจ้ามีเรื่องอะไรรายงานข้า?” อู๋หวีจ้องมองชายวัยกลางคนด้วยสายตานิ่งเรียบ

มีเรื่องหนึ่งเกิดขึ้นขอรับ... ท่านอาจารย์อู๋หวี เมื่อสองวันก่อนสมุนไพรระดับห้าสิบปีจำนวนหนึ่งร้อยต้นถูกขายออกไปจากหุยชุนถัง” อี้สู่รู้สึกตื่นเต้นจนระงับอาการไม่อยู่
หลังฟังคำอธิบายของเขา อู๋หวีก็ขมวดคิ้ว “เท่านั้นหรือ?”

ไม่ ไม่ใช่ขอรับ” หลังกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น อี้สู่ก็เอ่ยตอบด้วยอาการสั่นเทา “เมื่อครู่ มีเด็กสาวผู้หนึ่งนำสมุนไพรเหล่านั้นขายคืนมาที่หุยชุนถัง

อืม” อู๋หวีที่หมดความอดทนเอ่ยขัดเขาก่อน ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “เจ้าจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องมารายงานข้า

แต่สมุนไพรที่ขายออกไปนั้น กลับกลายเป็นสมุนไพรระดับหนึ่งร้อยปีด้วยฝีมือนาง...” อี้สู่รู้สึกผิด ถ้านี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญเขาคงไม่กล้ามารบกวนท่านอาจารย์อู๋หวี

เจ้าว่ายังไงนะ!?”

กึง! อู๋หวีลุกขึ้นยืน แสดงสีหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เขาจ้องอี้สู่อย่างตกใจ ใบหน้าของอู๋หวีสร้างความตระหนกให้อี้สู่ เขาทำตัวลีบ เอ่ยเสียงแผ่วลงเล็กน้อย

สมุนไพรระดับห้าสิบปีจำนวนหนึ่งร้อยต้นที่เด็กสาวซื้อไป กลายเป็นสมุนไพรระดับหนึ่งร้อยปีภายในสองวัน สมุนไพรเหล่านั้นมีตราประทับของหุยชุนถัง เนื่องจากตราประทับไม่ค่อยสะดุดตา เป็นไปได้ว่าเด็กสาวไม่ทันสังเกตจึงขายคืนให้หุยชุนถังของเรา

เขาอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดด้วยคำพูดไม่กี่ประโยค

อู๋หวีและอาวุโสจ้าวที่อยู่ข้างๆต่างก็ตกตะลึง เรื่องแปลกประหลาดเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไรกันเคยมีคนที่สามารถฟื้นพลังชีวิตให้สมุนไพรอยู่จริง แต่กลับไม่ได้ยินว่ามีคนที่สามารถเพิ่มอายุของสมุนไพรได้มาก่อน

อี้สู่ เจ้าพูดความจริงหรือ?” อู๋หวีใจสั่น ถ้ามีบุคคลที่มีความสามารถระดับนั้นอยู่จริง ไม่ทำให้ผู้อื่นขวัญหวากันหมดหรือ?

เป็นความจริงแน่นอนขอรับ สมุนไพรเหล่านั้นข้าเป็นคนขายเองกับมือ จะจำไม่ได้ได้อย่างไร?”

ตึง!

อู๋หวีพลันแข้งขาอ่อน ล้มนั่งกับเก้าอี้ เขาสูดลมหายใจลึก เอ่ยถาม “เจ้ารู้นามของเด็กสาวคนนั้นหรือไม่?”

ข้าไม่ทราบ แต่เมื่อนางต้องการขายยาฟื้นพลังแต่ท่านอาจารย์ผู้ประเมินราคายังไม่กลับมาที่หุยชุนถัง ข้าจึงให้นางกลับมาที่หุยชุนถังอีกครั้ง วันพรุ่งนี้

มาที่หุยชุนถัง?” อู๋หวีรู้สึกตื่นเต้น นัยน์ตาของเขาทอประกาย “นำยามาให้ข้าดูสิ

ยาฟื้นพลังขั้นต้นเป็นยาที่นักปรุงยาทั่วไปสามารถหลอมได้ไม่ยาก ที่เขาสนใจจริงๆคือ เด็กสาวคนนั้นที่สามารถเพิ่มอายุของสมุนไพรต่างหาก

4 comments:

  1. ขอบคุณนะคะที่มอบความสุขใจให้แก่ดิฉันและอีกหลาย ๆ คน ติดตามมาจากเด็กดีค่ะ บังเอิญไปเจอเว็๋บนี้จากคนที่เป็นผู้ติดตามเว็บนี้น่ะค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ เริ่มต้นอ่านใหม่จากบทแรกเลยค่ะ สนุกมากค่ะ

    ReplyDelete
  2. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  3. ทำสัญลักษณ์ที่ต้นสมุนไพร?! ...ก็ทำได้เนอะ ช่างมีเวลาเยอะด้วย ต้องทำในที่ไม่อยู่ในจุดสังเกตเห็นง่ายด้วย
    แต่แปลกใจตรงทำไมจำนวนต้นสมุนไพรถึงเท่าเดิมอ่ะ? นางปลุกยาทำเสียไปตั้งเยอะ มันต้องมีส่วนหนึ่งที่ใช้ในการปรุงยาไม่ใช่เหรอ? จำนวนต้นสมุนไพรยังไงก็ไม่น่าจะเท่าเดิม มันงอกขึ้นใหม่ไม่ได้นิ ต่อให้ได้จริง สัญลักษณ์ก็น่าจะหายไป
    ปล.ที่ลบคอมเมนท์ก่อนหน้านี้ไปเพราะพิมพ์ผิดค่ะ แต่ไม่นึกว่ามันยังจะเหลือร่องรอยให้เห็นอ่ะ

    ReplyDelete
    Replies
    1. ซื้อไปร้อยต้น แต่เอามาขายคืน 50 ต้นนะ ..

      Delete