Pages

Last Modified: Thursday, March 2, 2017

หมอยาเจ้าเสน่ห์: จอมใขราชาปีศาจ บทที่ 139

บทที่ 139 พวกเราแต่งงานกันเถิด ตอนที่3


หัวใจของมู่หรูเยว่สั่นไหว ชายผู้นี้ช่างโง่เง่าเสียจริง บางทีการได้รู้จักชายผู้นี้นับเป็นความโชคดีที่นางเดินทางมายังดินแดนไม่คุ้นเคยแห่งนี้ และยังได้รับการปกป้องจากเขา

ถึงอย่างไรมู่หรูเยว่ก็เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง หญิงสาวทุกคนล้วนหวั่นไหวกับการกระทำของเขา ไม่ว่าก่อนหน้านั้นเย่อู๋เฉินจะเคยกระทำอะไรเอาไว้ ย่อมไม่อาจเปลี่ยนแปลงความรู้สึกนี้ได้

“มู่เอ๋อร์ เลือกวันมงคลกันเถิด” เย่อู๋เฉินจับมือมู่หรูเยว่อย่างอ่อนโยน รอยยิ้มของเขาเปี่ยมเสน่ห์ น้ำเสียงของเขาทั้งหนักแน่นและแสดงความเป็นเจ้าของ “ในเมื่อเจ้ายินดีแต่งงานกับข้าแล้ว นับจากนี้เป็นต้นไปเจ้าไม่มีสิทธิ์ทอดทิ้งข้า ชั่วชีวิตนี้เจ้าเป็นผู้หญิงของข้าแต่เพียงผู้เดียว หากมีชายใดอยู่ข้างกายเจ้า ข้าก็ไม่ถือสาที่จะทำให้พวกเขาไม่อาจใช้ชีวิตได้อีกต่อไป”

เย่อู๋เฉินไม่ต้องการทำร้ายมู่หรูเยว่ แม้ว่ามีชายคนใดอยู่ข้างกายนาง เขาก็ไม่อาจทำร้ายนาง คงได้แต่ให้ชายพวกนั้นทนรับความเกรี้ยวกราดของเขา นางเป็นผู้หญิงของกุ่ยหวังจะให้ชายอื่นมาสนใจได้อย่างไร?

“ข้างกายข้านอกจากท่านแล้ว มีเพียงเหยียนจิ้น แต่ว่าคนผู้นี้มิใช่มนุษย์ เป็นเพียงสัตว์อสูรตัวน้อย ท่านคงไม่กินน้ำส้มกับสัตว์อสูรตัวน้อยใช่หรือไม่” มู่หรูเยว่เหลือบมองเยว่อู๋เฉิน อดไม่ได้กลั่วหัวเราะออกมา

ชายผู้นี้ดูราวกับน้ำส้มไหหนึ่ง...

“หากข้าจำไม่ผิด ก่อนนี้มีมาเฟิ่งจิ่งเทียนที่พึงใจเจ้า ต่อมามิใช่หัวหน้าสมาคมโอสถต้องการยกหลายชายให้เจ้าหรอกหรือ ยิ่งไปกว่านั้น หากข้ามาไม่ทันเวลาเมื่อวาน  เกรงว่าสัตว์อสูรตัวน้อยผู้นั้นคงกระทำเรื่องไม่เหมาะสมกับเจ้าไปแล้ว” เย่อู๋เฉินหรี่ตาทั้งสอง พลางคลี่ยิ้มเปี่ยมเสน่ห์ “ชายา เจ้าคิดว่าสวามีไม่ควรกินน้ำส้มหรอกหรือ”

มู่หรูเยว่เหลือบมองเย่อู๋เฉินคราหนึ่ง “เฟิ่งจิ่งเทียนถูกท่านทำร้ายจนลุกจากเตียงไม่ได้ครึ่งปี ชิงอี้นั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ข้าแทบไม่รู้จักเขาเพียงเคยสนทนากันไม่กี่ประโยค ทุกอย่างเป็นแค่การคิดเองเออเองของปู่เขาเท่านั้น  ส่วนเหยียนจิ้นนั้น เขามองข้าเป็นแค่คนในครอบครัว ไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษอันใด”

แต่เรื่องเมื่อคืนนั้นก็เกิดขึ้นไปแล้ว หากไม่เพราะเย่อู๋เฉินมาทันเวลา เกรงว่าผลที่ออกมาคงยากจะจินตนาการ  ดังนั้นเมื่อเอ่ยถึงประโยคสุดท้าย มู่หรูเยว่จึงรู้สึกร้อนตัวอยู่บ้าง

“ข้าจะสั่งสอนเขาเองว่า ต่อไปอย่ายุ่งเรื่องของผู้อื่น ต่อให้ข้าไม่อาจทน ข้าก็ต้องทนต่อไป”

“อดทน? ด้วยการทำร้ายตัวเองเช่นเมื่อวานน่ะหรือ?”

หลังจากเห็นนางได้รับบาดเจ็บ เขาคิดอยากแบกรับความเจ็บปวดนั้นแทน เหตุใดหญิงสาวผู้นี้จึงไม่รู้วิธีถนอมตัวเองเช่นนี้

ทันใดนั้น เย่อู๋เฉินพลันยกมือกดมู่หรูเยว่ลงกับเตียง แคว่ก! กระโปรงของนางถูกเขาดึงจนขาด เผยให้เห็นรอยแผลลึกของนาง

“อู๋เฉิน ท่านคิดจะทำอะไร? ท่าน…”

มู่หรูเยว่ยังไม่ทันได้เอ่ยต่อ พลันเห็นเย่อู๋เฉินยกมือขึ้นและใช้ปลายนิ้วเย็นจัดลูบรอยแผลนั้นอย่างแผ่วเบา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเผยแววปวดใจ

“มู่เอ๋อร์ อย่าได้บาดเจ็บอีกเลย”

ร่างกายของมู่หรูเยว่สั่นเทาเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา หากว่าไม่เพราะถึงคราวจำเป็นจริงๆ นางคงไม่ทำร้ายตัวเองเช่นนี้ ถึงอย่างไรในยามนั้นสติของนางก็พร่าเลือนเต็มที

ยิ่งไปกว่านั้น ในฐานะผู้ฝึกวิทยายุทธ์ย่อมต้องปะทะกับผู้คนบ่อยๆ นางจะมั่นใจได้อย่างไรว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บ?”

“อู๋เฉิน ข้าจะพยายามไม่บาดเจ็บโดยไม่จำเป็น”

“อย่างนั้นเจ้าต้องแข็งแกร่งโดยเร็ว  ขอเพียงเจ้าแข็งแกร่งพอ ข้าจะได้วางใจขึ้น” เย่อู๋เฉินเงยหน้ามองมู่หรูเยว่ ด้วยรอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์และเกียจคร้าน เขาเอ่ยทีละคำ “ข้าจะรอให้เจ้าแข็งแกร่งขึ้น หลังจากนั้นเจ้าจะก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดเช่นเดียวกับข้า ร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่ไปด้วยกัน...”

7 comments:

  1. ในที่สุดไรท์ก็มา..ขอบคุณมากคะ

    ReplyDelete
  2. โอ๊ยมดกัดดดดดด สวีทกันไปหนายยยยย

    ReplyDelete
  3. หวานจางงงงง

    ReplyDelete
  4. คู่นี้ดูหวานแบบอารมณ์ร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมากเลยค่ะ

    ReplyDelete
  5. ขอบคุณค่ะ...รอตอนต่อไปนะค่ะ

    ReplyDelete
  6. ขอบคุณมากค่ะ

    ReplyDelete