หมอยาเจ้าเสน่ห์: จอมใจราชาปีศาจ บทที่ 136

บทที่ 136 โทสะของเย่อู๋เฉิน ตอนที่3

“สวามีเจ้าเคยบอกไปแล้วมิใช่หรือ ขอเพียงได้อยู่เคียงข้างเจ้า ข้ายินดีเป็นแค่คนโง่คนหนึ่ง” เย่อู๋เฉินโอบร่างมู่หรูเยว่ในอ้อมกอดอย่างแนบแน่น มุมปากคลี่ยิ้มอ่อนโยน หากนัยน์ตากลับฉายแววตรงกันข้าม “ชายา นี่ไม่ใช่เวลาที่พวกเราควรสะสางเรื่องนี้หรือ?”

เขาไม่กล้าคิดเลยจริงๆว่าหากเมื่อคืนเขาไม่ได้มาที่นี่ผลลัพธ์จะออกมาเช่นไร

เขาไม่อาจลืมรอยเลือดที่เปรอะเปื้อนร่างของนาง นางต้องทำร้ายตัวเองเพื่อให้ความเจ็บปวดนั้นช่วยคงสติของตัวเองเอาไว้ ด้วยเหตุนั้นแล้วเขาจะไม่รู้สึกปวดใจได้อย่างไร?

เมื่อนึกถึงหญิงสาวที่ใช้แผนชั่วร้ายกับมู่หรูเยว่ นัยน์ตาของเย่อู๋เฉินก็เปล่งประกายอำมหิตวูบหนึ่ง “หยุนหาน นำตัวหญิงผู้นั้นมาให้เรา!”

“ทราบแล้ว นายท่าน”

เมื่อคำพูดนั้นกล่าวจบ หยุนหานก็นำตัวหญิงสาวชุดดำเข้ามา ในชั่วขณะที่ผ้าซึ่งคลุมปิดใบหน้าของหญิงสาวร่วงลงมาและเผยใบหน้าของหญิงสาวผู้นั้น สีหน้าของเย่อู๋เฉินพลันเคร่งขรึมขึ้น

“เตี๋ยอี ดูเหมือนว่าเจ้าขัดคำสั่งของเราอีกแล้ว”

น้ำเสียงที่แฝงด้วยความอำมหิตของชายหนุ่มนั้นทำให้ร่างของเตี๋ยอีสั่นเทา

“นายท่าน เตี๋ยอีทราบความผิดแล้ว ขอนายท่านโปรดมอบความตายที่รวบรัดด้วยเถิด”

เตี๋ยอีคุกเข่าและโขกศีรษะลงกับพื้นอย่างรุนแรง หน้าผากของนางซีดเผือดและมีเลือดไหลออกมาจากมุมหนึ่งของหน้าผาก ย้อมใบหน้าของนางครึ่งหนึ่งเป็นสีแดง

“รวบรัด? เราจะให้เจ้าตายอย่างรวบรัดได้อย่างไร? ดูเหมือนว่างูในถ้ำอสรพิษนั้นไม่ได้ใช้งานมานานแล้ว เจ้าจงไปที่นั่นเป็นอาหารงูซะ”

เย่อู๋เฉินจ้องมองเตี๋ยอีด้วยสีหน้าดำทะมึน ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรของเขายามนี้แฝงด้วยประกายอำมหิต เขาพูดประโยคเหล่านั้นอย่างไร้ความรู้สึก ราวกับกำลังพูดถึงเรื่องไม่สลักสำคัญเรื่องหนึ่ง

“ไม่นะ!” เตี๋ยอีกรีดร้องออกมา

งูในถ้ำอสรพิษนั้นจะไม่กลืนกินเหยื่อในรวดเดียว แต่จะค่อยๆทรมาณเหยื่อให้ตายอย่างช้าๆแล้วค่อยฉีกกระชากออกมาแบ่งกัน นางยินดีตายใต้คมดาบเสียดีกว่าเข้าไปในถ้ำอสรพิษนั่น

“นายท่าน ที่ข้าน้อยกระทำไปก็เพื่อท่าน เพื่อนายหญิงแล้ว ท่านยอมเปิดเผยความแข็งแกร่งของตัวเองเพื่อดึงความสนใจของสำนักเซิ่งหนวี่มาที่ตัวท่าน นายท่านถึงกับยอมเสี่ยงอันตรายเพื่อให้พวกเขาเลิกสนใจนายหญิง แต่หากร่างกายของนายหญิงไม่บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้วล่ะก็ ประมุขสำนักเซิ่งหนวี่ย่อมหมดความสนใจในตัวนาง นายท่านไม่ยอมใช้วิธีง่ายดายเช่นนี้แต่กลับเลือกวิธีที่เสี่ยงอันตรายแทน ข้าน้อยไม่อาจทนเห็นท่านเผชิญอันตรายจึงกระทำบุ่มบ่ามเช่นนี้ ขอนายท่านโปรดเห็นใจมอบความตายที่รวบรัดแก่ข้าน้อยด้วยเถิด”

เตี๋ยอีโขกศีรษะลงกับพื้นอีกครั้ง นางจึงไม่ทันสังเกตสีหน้าที่เข้มขึ้นของเย่อู๋เฉิน

“หยุนหาน นำตัวนางไป” เย่อู๋เฉินจ้องมองเตี๋ยอีด้วยแววตาเยียบเย็น ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่มีแม้เศษเสี้ยวของอารมณ์ใดๆ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงความสงสาร

“ไม่นะ! นายท่าน ยกโทษให้เตี๋ยอีด้วย เตี๋ยอีทราบความผิดแล้ว เตี๋ยอีหลงรักนายท่านอย่างลึกล้ำ เหตุใดนายท่านทำกับเตี๋ยอีเช่นนี้? เตี๋ยอียินดีเป็นข้าทาสต่ำต้อยดูแลรับใช้นายท่านและไม่หวังฐานะใดๆ ขอนายท่านโปรดยกโทษให้เตี๋ยอีด้วย”

เตี๋ยอีลุกขึ้นตั้งใจจะจับชายเสื้อของเย่อู๋เฉิน แต่ยังไม่ทันได้เข้าใกล้นางก็ถูกถีบออกมา

เย่อู๋เฉินสะบัดชายเสื้อ นัยน์ตาของเขาฉายแววเยียบเย็น “ยอมเป็นข้าทาสต่ำต้อยดูแลรับใช้เรา? เจ้ามีสิทธิ์อันใด? ข้างกายของเรามีหญิงสาวเพียงคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต ต่อให้เป็นชาติหน้า ผู้ที่อยู่ข้างกายเราได้มีแต่นางเพียงคนเดียว ดูเหมือนว่าแค่โยนเจ้าไปในถ้ำอสรพิษจะสบายเกินไป หยุนหาน นำนางไปที่หอลงทัณฑ์ก่อนหนึ่งร้อยวัน จากนั้นค่อยโยนนางเข้าถ้ำอสรพิษ! จำให้ดี ก่อนโยนนางเข้าถ้ำอสรพิษห้ามปล่อยให้นางตายเป็นอันขาด”

เตี๋ยอีทรุดร่างลงกับพื้นปล่อยให้หยุนหานพานางไปโดยไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย

---------
อ่อย โดนหวัดหาม นอนเปื่อยทั้งวันเพิ่งได้แปลต่อ เดี๋ยวมาลงต่อนะคะ รอคนพรูฟแปบนุง สามชาติก็ยังไม่ได้ดู นี่เขาได้กันถึงไหนต่อไหนแล้ว โอยย รู้สึกตกข่าว เห็นสปอยมาแต่โคมไฟ 55+ #ปู่ตงของเก๊า

posted from Bloggeroid