หมอยาเจ้าเสน่ห์: จอมใจราชาปีศาจ บทที่ 111

บทที่ 111 ข้าไม่อยากหลบซ่อนอยู่ในเงาอีกต่อไป

เย่อู๋เฉินร้องออกมาเบาๆ หากแต่ยังไม่ยอมปล่อยนาง นัยน์ตาของเขาแฝงไปด้วยความสุข “เจ้าทุบข้าจนพอใจหรือยัง? หากยังไม่พอข้าจะให้เจ้าทุบข้าต่อก็ได้ แต่ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไป”

นัยน์ตาของมู่หรูเยว่เยียบเย็นยิ่งขึ้น นางจับจ้องเย่อู๋เฉินอย่างเย็นชา

เพียงแต่นัยน์ตาของอีกฝ่าย กลับให้ความรู้สึกคุ้นเคย…

เมื่อคิดเช่นนี้ นางก็เอื้อมไปแตะหน้ากากสีเงินบนใบหน้าของชายหนุ่ม ทันทีที่กำลังจะถอดออกมา มือข้างหนึ่งของเขาก็จับข้อมือนางไว้แน่น

ชายหนุ่มยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า นัยน์ตาของเขาเปล่งประกายเจ้าเล่ห์วูบหนึ่ง เขาเอียงศีรษะไปอยู่ข้างใบหูของมู่หรูเยว่ เอ่ยกระซิบด้วยเสียงยั่วเย้า “เจ้าอยากเห็นใบหน้าของข้าหรือ? ใบหน้าของข้าใช่ว่าจะดูกันได้ง่ายๆ เจ้าเองก็ไม่สามารถ แต่หากมีข้อแลกเปลี่ยนสักเล็กน้อย เช่นเจ้าแต่งงานกับข้า ข้าจะให้เจ้าดูก็ได้ ดีหรือไม่?”

“ขอโทษด้วย ข้าไม่สนใจคนอย่างท่าน” มู่หรูเยว่ถอนมือออกมา นางจับจ้องชายหนุ่มอย่างเย็นชา “โดยเฉพาะผู้ชายแปลกหน้า ข้ายิ่งไม่สนใจ”

รอยยิ้มของชายหนุ่มยังคงเดิม มือของเขาโอบเอวของนางแน่นขึ้น “นี่เป็นการพบกันครั้งที่สองของพวกเรา ในใจเจ้ายังเห็นข้าเป็นคนแปลกหน้าอยู่อีกหรือ? ไม่เป็นไรหรอก อีกไม่นานพวกเราก็สนิทสนมกันแล้ว”

ด้วยฐานะของเขาในตอนนี้ นี่นับเป็นครั้งที่สองที่พบกับนาง แต่หากด้วยฐานะของกุ่ยหวังแล้วล่ะก็ พวกเขาสนิทชิดเชื้อกันถึงขนาดเห็นเรือนร่างเปล่าเปลือยตั้งแต่หัวจรดเท้า เหลือเพียงขั้นตอนสุดท้ายเท่านั้น

เขาไม่รีบร้อนจะไปถึงขั้นนั้น ในเมื่ออีกไม่ช้าก็เร็วหญิงสาวต้องแต่งงานกับเขาอยู่ดี...

มู่หรูเยว่หรี่ตา “ท่านเป็นใครกันแน่? พวกเราเคยพบกันมาก่อนหรือไม่?”

เมื่อเอ่ยเช่นนั้น นางยิ่งรู้สึกว่ามือที่โอบกอดร่างของนางอยู่นั้นยิ่งรัดแน่นขึ้น หลังจากนั้นชายหนุ่มหน้ากากสีเงินก็เผยรอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์ออกมา “พวกเราเพิ่งพบกันครั้งแรกในงานชุมนุมโอสถไม่ใช่หรือ?”
“ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ได้หมายถึงครั้งนั้น” มู่หรูเยว่เหลือบตามองเขา “หากนั่นเป็นครั้งแรกที่พบกัน เหตุใดท่านต้องช่วยข้าด้วย? ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ป๋ายเจ๋อเอ่ยเมื่อครู่ยิ่งทำให้ข้าสงสัย แท้จริงแล้วท่านเป็นใครกันแน่?”

ความจริงแล้วไม่เพียงมู่หรูเยว่เท่านั้น เย่อู๋เฉินเองก็ไม่เข้าใจว่าชายผมขาวผู้นั้นกำลังถึงพูดเรื่องอะไร แต่สิ่งหนึ่งที่เขาแน่ใจก็คือมีใครบางคนต้องการทำลายความสัมพันธ์และทำร้ายพวกเขา

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาย่อมไม่มีทางยอมให้เหตุการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้นเป็นแน่!

สีหน้าของเย่อู๋เฉินค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้น นัยน์ตาของเขาแผ่กลิ่นอายชั่วร้ายออกมา เขาในยามนี้ดูราวกับเทพอสูรที่ผุดขึ้นมาจากห้วงนรก กลิ่นอายของเขาสร้างความหวาดกลัวให้ผู้คน

เมื่อมู่หรูเยว่เห็นเย่อู๋เฉินในยามนี้ นางขมวดคิ้วหากันเล็กน้อย ความรู้สึกคุ้นเคยนั้นคงเป็นแค่ความเข้าใจผิด นางไม่เคยพบเจอกลิ่ยอายชั่วร้ายเช่นนี้มาก่อน

ดังนั้น ชายหนุ่มผู้นี้ย่อมไม่ใช่คนที่นางเคยรู้จักแน่นอน...

ชั่วครู่หนึ่งกลิ่นอายชั่วร้ายนั้นจึงค่อยบรรเทาลง เย่อู๋เฉินเหลือบสายตาลงมองเด็กสาวในอ้อมกอด เขากอดนางแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ไม่ว่าคำพูดของคนผู้นั้นหมายความถึงอะไร ข้าย่อมไม่ยอมให้ผู้ใดทำร้ายเจ้าโดยเด็ดขาด! ข้าจะปกป้องเจ้าจากอันตรายทั้งปวงไปตราบชั่วชีวิต”

มู่หรูเยว่ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยพลางคลี่ยิ้มอย่างเย็นชา “คิดทำร้ายข้า ต้องดูก่อนว่านางมีความสามารถเพียงพอหรือไม่ ยิ่งไปกว่านั้นท่านจะกอดข้าไปอีกนานแค่ไหน! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!”

ครั้งนี้ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยวาจาใดออกมา หากอ้อมแขนที่กอดร่างของนางอยู่นั้นไม่ได้คลายลงแม้แต่น้อย เขาเลื่อนสายลงลงมองใบหน้างดงามของเด็กสาว พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ข้าไม่อยากหลบซ่อนอยู่ในเงาอีกต่อไป”

posted from Bloggeroid