Pages

Last Modified: Friday, November 11, 2016

หมอยาเจ้าเสน่ห์: จอมใจราชาปีศาจ บทที่ 58

บทที่ 58 ขอทานผู้นี้มาจากไหน?


มู่อี้เสี่ยโกรธจนหน้าแดงจัด ในตอนที่นางคิดจะเถียงกลับมู่ชิงก็เอ่ยปรามเสียงดุ "เสี่ยเอ๋อร์!"

เสี่ยเอ๋อร์มีนิสัยใจร้อนวู่วามจนลืมจุดประสงค์ของการมาในครั้งนี้

ถึงแม้นางจะโกรธจัด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากข่มความโกรธเอาไว้ในใจ จับจ้องมู่หรูเยว่ที่นั่งอยู่เงียบๆด้วยสายตามาดร้าย แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

"เยว่เอ๋อร์ เสี่ยเอ๋อร์ใจร้อนวู่วาม เจ้าเป็นพี่สาวของนางก็อย่าถือสาเลยนะ" มู่ชิงหันไปมองมู่หรูเยว่ เอ่ยอย่างรู้สึกผิด "ก่อนหน้านี้พ่อทำให้เจ้าต้องเสียใจ วันนี้ข้ามาตามเจ้ากลับบ้าน วางใจเถอะ ต่อไปข้าจะชดใช้คืนให้เจ้า พวกเรากลับบ้านกันดีหรือไม่?"

มู่ชิงจ้องมองมู่หรูเยว่อย่างจริงใจ คนที่ไม่รู้จักเขาคงเข้าใจผิดว่า เขาเป็นบิดาแสนดีที่ถึงกับยอมลดฐานะตัวเองเพื่อมาเกลี้ยกล่อมลูกสาวให้กลับบ้าน

แต่มีหรือที่มู่หรูเยว่จะยอมเชื่อเขาง่ายๆ?

มู่หรูเยว่หัวเราะออกมาเบาๆ นัยน์ตาของนางแฝงไปด้วยความเย็นชา "หลี่ลู่ ส่งแขก! ข้าไม่ต้อนรับคนของตระกูลมู่ที่นี่"

"ขอรับ นายหญิง"

หลี่ลู่รู้สึกไม่พอใจคนพวกนี้ตั้งแต่คราแรก หากไม่เป็นเพราะคำสั่งของมู่หรูเยว่ เขาคงจับคนพวกนี้โยนออกไปนอกบ้านแล้ว

มู่ชิงสีหน้าเปลี่ยน เขาคิดไม่ถึงว่าขนาดเขายอมลดฐานะตัวเองมาชวนนางกลับบ้าน นางจะยังไม่ยอมกลับ

"ประมุขตระกูลมู่ คุณหนูสาม ทำไมท่านยังอยู่ที่นี่อีก? ไม่ได้ยินที่นายหญิงพูดหรือ? หรือต้องให้นายหญิงของข้ามือเปื้อนเลือดก่อนถึงจะยอมจากไป?" หลี่ลู่ขมวดคิ้ว เอ่ยอย่างไม่พอใจ

สีหน้าของมู่ชิงเข้มขึ้น "คุณชายหลี่ ถึงแม้ท่านจะเป็นบุตรชายท่านแม่ทัพ ท่านก็ไม่ควรเข้ามายุ่งกับเรื่องภายในตระกูลมู่"

"นั่นสินะ ข้าจะยุ่งเรื่องภายในตระกูลท่านไปทำไม?" หลี่ลู่แสร้งทำเป็นสับสน ราวกับไม่รู้เรื่องรู้ราวที่เกิดขึ้น "ข้าแค่ช่วยนายหญิงไล่คนไร้ยางอายออกจากบ้าน นี่เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลมู่ของท่าน? นายหญิงของข้าไม่ใช่คนของตระกูลมู่เสียหน่อย"

"เจ้า!" มู่ชิงสีหน้าถอดสี ความรู้สึกอยากฆ่าคนแล่นไปทั่วทั้งร่าง "เยว่เอ๋อร์ เจ้ายืนกรานจะไม่ตามพวกเรากลับตระกูลมู่?"

มู่หรูเยว่หาวหวอด นางเหลือบตามองมู่ชิงอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว นางไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร มู่ชิงก็สามารถคาดเดาคำตอบจากท่าทางของนางได้

ในเมื่อนางไม่ยินยอม เขาก็คงได้แต่ใช้วิธีนั้น...

นัยน์ตาของมู่ชิงเปล่งประกายวาบ ในตอนที่เขาคิดจะใช้กำลังบังคับนางกลับบ้าน น้ำเสียงรีบร้อนหนึ่งก็ดังขึ้น "ศิษย์ข้า ศิษย์รักของข้า! ให้ข้ายืมเตาหลอมของเจ้าหน่อยเร็ว!"

ชายชราเดินเข้ามาหามู่หรูเยว่อย่างรวดเร็ว

ชายชราผู้นี้แต่งตัวแปลกตา หนวดสีขาวของเขาพันกันยุ่งเหยิงราวกับเพิ่งออกมาจากกองขยะ
ทั่วร่างของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่น และนำกลิ่นฉุนๆติดตัวมาด้วย

มู่อี้เสี่ยขมวดคิ้วโก่งงาม โบกมืออย่างทนไม่ไหว น้องเอ่ย "ขอทานผู้นี้มาจากไหนกัน? ทั้งสกปรกและน่ารังเกียจถึงเพียงนี้ ยังกล้ามาอยู่ใกล้ข้าอีก!"

"ขอทาน?"

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ชายชราหยุดฝีเท้า ก่อนจะหันไปมองมู่อี้เสี่ยที่หน้าตาน่าเอ็นดู เขากระพริบตาทีหนึ่ง ก่อนจะชี้นิ้วมาที่ตัวเอง "เจ้าหมายถึงข้าหรือ?"

มู่อี้เสี่ยเอ่ยอย่างเย็นชา "นอกจากเจ้ายังมีใครอีก? ไม่รู้ฐานะตัวเองหรือไง? แค่ลดตัวมาคุยกับขอทานอย่างเจ้าก็นับเป็นการดูหมิ่นข้าแล้ว!"

"แค่ก แค่ก!"

ทันใดนั้น มู่หรูเยว่อดไม่ได้กระแอมไอออกมาเบาๆ นางเห็นว่าเหตุการณ์ตรงหน้าช่างตลกยิ่งนัก นัยน์ตาของนางเปล่งประกายด้วยความขบขัน

หัวหน้านักปรุงยาแห่งสำนักชิงหยุน ท่านอาจารย์อู๋หวี๋ ถูกเข้าใจว่าเป็นขอทาน? นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาถูกดูหมิ่นถึงเพียงนี้

-
TL: แอบส่งหลี่ลู่มาเรียกคะแนน บางทีก็คิดนะว่าหลี่ลู่กลับไปแล้วไม่ใช่หรอ หรือว่าฮีบังเอิญเห็นสองพ่อลูกมาพอดี เลยอยู่เผือกต่อ 555+

ปล. สำหรับคนที่ลืมเหยียนจิ้น ท่านผู้เฒ่าสัตว์อสูร​ ฮีปรากฏตัวช่วงต้นๆค่ะ เป็นสัตว์อสูรที่ถูกทำพันธสัญญากับนางเอก ช่วงนี้ฮีไร้บทมาก​ ถ้าจำไม่ผิดฮีจะโผล่อีกทีประมาณตอนที่เจ็ดสิบกว่าๆ

ปล2 รู้สึกเหมือนจะทำเพื่อนๆค้างกว่าเดิม เก๊าผิดไปแล้ววว​ T_T

posted from Bloggeroid

6 comments:

  1. รู้ตัวแล้วต้องต่ออีกตอนค่ะ ไรท์ผู้น่ารัก♥

    ReplyDelete
  2. ขอบคุณค่ะ ติดตามตลอดนะคะ สนุกมากๆค่ะไรท์ <3

    ReplyDelete
  3. ไม่ลืมเจ้สก้อนขนที่ถูกผนึกไว้ในหนังสือ...แต่ลืมชื่อ 😂😂

    ReplyDelete
  4. จากท่านอาจารย์ผู้สูงส่งกลับกลายเป็นขอทาน
    สงสัยท่านอาจารย์มีแค้นต้องชำระเยอะเลยทีเดียว

    ReplyDelete
  5. กลายเป็นขอมานไปซะงั้น ก็เห็นไม่ใช่เหรอว่านางโดนเรียกว่าศิษย์รักอ่ะ ตาต่ำแล้วยังหูเพี้ยนอีก ถ้าสะกิดใจหน่อยก็ต้องเอะใจว่านางมีพรสวรรค์ขนาดนี้ก็อาจมีคนช่วยส่งเสริม ไม่ไหวๆๆ สมควรล่มจมได้แล้วตระกูลนี้

    ReplyDelete
  6. น้องหลี่น่ารักอ่ะ

    ReplyDelete